اگر اسمش را چپ بگذاریم
محمدرضا جودت معمار، مترجم، مولف و از هنرمندان جریان هنر نوگرای ایران و از بنیان‌گذاران تالار قندریز (تالار ایران) درگذشت. او دانش‌آموخته هنرستان کمال‌الملک و دانشجوی رشته نقاشی دانشکده هنرهای زیبا بود. وی سال ۱۳۵۳ از طرف گالری‌های سیحون و قندریز در نمایشگاه بین‌المللی تهران حضور داشت. جودت کتاب «پایان هنر» نوشته دانلد کاسپیت، را در سال ۱۳۸۹ ترجمه و منتشر کرد.
در گفت‌وگوی حسن موریزی‌نژاد با محمدرضا جودت که در شماره «تالار قندریز» مجله پشت‌بام منتشر شده، موریزی‌نژاد سوالی از وی می‌پرسد که با جواب در زیر آمده‌است:
– یعنی شما ورودتان به تالار توام با یک بینش سیاسی مشخص بود؟
-حتما در پس ذهنم شدیدا این بوده است. اگر اسمش را چپ بگذاریم، یک نیروی قوی بر من حاکم بود. در هر نسلی آدم‌هایی وجود دارند که به قول ایزیا برلین، به آدم قوت قلب می‌دهند و اگر درست به خاطرم مانده باشد، او از سارتر و برتراند راسل نام می‌برد. این همیشه در پس ذهنم بود. به قول شما خانواده هم در پس ذهنم حتما یک جایی را به خودش اختصاص داده است. این اگر نباشد – الان هم می‌بینیم- روشنفکری هم به آن ترتیب نخواهیم داشت. برای این که فرد تکلیف خودش را مشخص نکرده است. بابک احمدی هم، در کتاب «سارتر» به این نکته اشاره می‌کند که ما پرورده این‌ها هستیم. درست است که با آن‌ها چندان موافق نیستم و اصلا مارکسیست نیستم، ولی این‌ها ذهنیت ما را ساخته‌اند و این‌ها واقعیت است و الان اگر می‌توانم چیزی بنویسم، به دلیل آن پشتوانه سابق است. نسل جدید این‌طور نیست. چون اساسا سیاسی فکر نمی‌کند. منظورم سیاست روزمره نیست. این‌ها اصلا سیاست نیستند. تو باید اندیشه‌ات را به لحاظ سیاسی مشخص کنی.
