یادداشتی بر نمایشگاه آثار مجسمه مینو مهین با عنوان «بند» در گالری دنا
«کارل گوستاو یونگ» در کتاب «انسان و سمبول‌هایش» از اثر هنری به عنوان «جان آفرینی مرموز» یاد می‌کند و بر این باور است که هنرمند بخشی از روان خود را در ماده و اشیا بی‌جان نهاده و در واقع ارزش نهادن به خرده‌ریزها از همین امر ناشی می‌شود. هنرمند با بهره‌گرفتن از گنجینه ضمیر ناخودآگاه، نشسته بر دوش هنرمندان پیش از خود به اشیا اعتبار می‌بخشد و گاه از پیش‌پا‌افتاده‌ترین مصالح، اثری ارزشمند می‌سازد. مینو مهین از جمله هنرمندانی است که با تکیه بر عناصر و المان‌های نهفته در فرهنگ و هنر این سرزمین به خلق آثاری می‌پردازد که مخاطب را به تامل وامی‌دارد.
مینو مهین در نمایشگاه اخیرش در گالری دنا با عنوان «بند» با استفاده از تکنیک پاپیه‌ماشه و ترکیب آن با موادی همچون چوب، فلز، الیاف و نگین دست به کار ساخت پیکره‌هایی انتزاعی زده که در تداوم آثار پیشین‌اش است. عمده مجسمه‌های به نمایش درآمده معلق‌اند و همچون آونگی میان گذشته و حال تاب می‌خورند؛ با طرحی انتزاعی از حیواناتی همچون جغد و شیر و یا آثاری تلفیقی از پیکره‌های انسانی.
بافت و فرم مجسمه‌ها به گونه‌ایی است که تداعی‌گر کهنگی و گذر زمان است. گویی همچون پیکی خبر از گذشته و تاریخ پشت‌سرنهاده دارند. این آثار در عین سادگی دارای معانی چندلایه و نمادین است. به عنوان مثال حجم‌هایی خلق شده از شیر با اندامی نحیف و فرتوت، گویی سر از تاریخ تصویری فرهنگ ایرانی برآورده و در طی قرن‌های متمادی، این‌چنین فرسوده و بی‌جان شده است.
مجسمه‌های انتزاعی الهام گرفته از فرم جغد، عمده آثار این نمایشگاه را تشکیل می‌دهند. جغد در ادبیات و عرفان ایرانی، اغلب در ویرانه به تصویر کشیده شده و ویژگی شب‌زی بودنش، حکایت از آگاهی و خرد در دل ویرانه‌ها دارد. به بیانی این نقش جانوری به واسطه ویژگی‌های زیستی و بصری‌اش موجودی رمزآلود به نظر می‌رسد که با نگاه نمادپردازانه مینو مهین و نوع بهره‌گیری او از مواد و فرم‌ها همسو است و مهر تاییدی است بر تعریف یونگ از اثر هنری: «جان‌آفرینی مرموز».
بام گردی
آزاده مالکی
