درهای باز، درهای بسته، رو به نور، گاه بن‌بست، مکانی ممنوعه یا به عبارتی “در جایی دیگر” یکی از مجموعه نقاشی‌های “معصومه مظفری” است که با تمرکز و مطالعه بر فضا و نور، نقاشی شده اند و فیگور انسانی در آن وجود ندارد.
مجموعه‌ی “میز”، شامل پارچه‌های سفید، خاکستری و چروک خورده است که از گوشه‌ی میزها آویزان شده‌اند. قاشق‌ها و چنگال‌ها انبوه‌اند و در آستانه‌ی فروریختن هستند. همه‌چیز در معرض سقوط و به تلنگری بند است.
اما بخش مهمی از آثار معصومه مظفری، پرتره‌هایی هستند در ابعاد بزرگ. آدم‌هایی معمولی با نگاه‌های خیره و تاثیرگذار، آرام، در سنین مختلف و آشنا. چهره‌ها زنده به نظر می‌رسند و در برخی پرتره‌ها بازتاب نور اطراف، بسیار شديد نشان داده می‌شود و يا به عمد بعضی از خطوط چهره كمرنگ‌تر يا پررنگ‌تر از عکسی که هنرمند عکاسی کرده، کار شده‌اند.
نقاش، فیگورهایش را از افراد نزديک انتخاب می‌کند و به خصوصيات روحی و اخلاقی آن‌ها آشناست.
در مجموعه “گرمازدگی” از بینی پرتره‌ها خون می‌آید که به طور نمادین نوعی اعتراض به شرایط زمان جامعه است و مجموعه‌ی «دویدن»، طراحی از فیگورهاست.
معصومه مظفری متولد 1337 در تهران، فارغ‌التحصیل کارشناسی از دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد دانشکده هنر و معماری دانشگاه آزاد اسلامی است. او مدرس دانشگاه و رئیس انجمن نقاشان ایران بوده است.
بام نقاشی
دبیر: نجوا عرفانی
