پروژه‌ای از مهدیه ابوالحسن
مهديه ابوالحسن متولد ۱۳۵۹ در تهران است. او طراحی و مجسمه‌سازی را از کودکی در کانون پرورش فکری شروع کرد و در سال ۱۳۷۲ با جهاد دانشگاهی به‌صورت جدی‌تر ادامه داد. او در سال‌های بعد نزد استادان مختلفی در آتلیه شخصی هنرمندان آموزش دید.
ابوالحسن تا کنون در ولتا آرت بازل سوئیس در سال ۲۰۲۱ و آرت‌فر آنکارا در سال ۲۰۱۹ شرکت کرده است. او همچنین آثارش را در نمایشگاه‌های انفرادی متعددی در گالری طراحان آزاد، گالری سرادی‌پور، گالری شوادون و ده‌ها نمايشگاه گروهی در معرض دید عموم قرار داده و یک چیدمان در نیروگاه زرگان اهواز برگزار کرده است. حضور در سه پرفورمنس و دو چيدمان محيطی در طبیعت، از جمله دیگر فعالیت‌های هنری او در سال‌های گذشته است.
ابوالحسن برگزيده ششمين سالانه پرسبوک است. او از سال ۱۳۷۷ تاکنون به عنوان طراح گرافيک در مجلات مختلف از جمله تنديس و انتشارات کتب هنری فعال بوده و بیش از ۳۰۰ عنوان کتاب را صفحه‌آرایی کرده است.
مکانِ لامکان
تا زمانی که یک اثر هنری در ذهن زیست می‌کند، در لامکان است و چنانچه خلق شود، مکانی را به وجود می‌آورد. ادامه حیات در دنیای ماده، وابسته به قرارگیری در مکانی است که با ماهیت خود هم‌ارتعاش باشد. همنشینی زخم‌ها و فضای مشابه در یک نقطه، به من این امکان را داد که بیشترین همزادپنداری را با این مکان ببینم. در این نمایشگاه، من مکان و لامکان ذهن و اثر را در ارتعاشی همسو جمع کرده‌ام.
دیدن تصاویر نیروگاه زرگان از طریق تصاویر ارائه شده توسط آقای صادق خلیفه از سال ۱۳۹۷ تاثیری شگرف بر ذهنیت و تلقی من از فضا گذاشت. ورود به نیروگاه برای افراد عادی ممنوع است و این تجربه تکرارناپذیر پس از تلاش‌های فراوان آقای خلیفه برای کسب مجوز سرانجام در تاریخ بیستم اردیبهشت 1401 ممکن گردید.
رفت و آمد کارگران در آن محیط صنعتی و در کنار ماشین آلات عظیم و تقابل آنها با یکدیگر، مفهوم چیدمان و آثار مرا یکسره دگرگون ساخت. جابجایی مدام و تحرک بی وقفه در محیط کار موضوع دیگری بود که هیچ‌گاه در فضای متعارف نمایش آثار هنری با آن مواجه نشده بودم. آثار من در نیروگاه زرگان و در مجاورت کارگران به ریتم و بافتار جدیدی متصل شد و با آن پیوندی شگفت آور ساخت. پس از مدت کوتاهی به چشم مخاطبان من در نیروگاه که کارکنان آن مجموعه بودند حضور مجسمه‌ها بدیهی و ازلی انگاشته شد، گویی که بافت زخمی و تخریب شده سطوح آثارم در محیط نیروگاه زرگان و بدن جمعی ما امتداد یافته بود.
بام پیکرسازی
