بام نقاشی و کلک مدوسا

در سال 1816 میلادی؛ ناو جنگی مدوسا كه متعلق به نيروی دريايی فرانسه بود، با حدود چهارصد نفر ملوان و سرباز هنگام رسيدن به ساحل، با برخورد به تپه‌ای شنی به‌شدت آسيب می‌بيند و غرق می‌شود.

قايق‌های نجات برای همه‌ی جمعيت كفاف نمی‌دهند.

افراد باقی مانده با چوب‌ها و بقایای کشتی، کلک بزرگی می‌سازند و با طناب به قایق‌های نجات وصل می‌کنند و به راه خود روی اقیانوس ادامه می‌دهند اما طناب‌های واصل پاره می‌شود و کلک با صد و پنجاه نفر در اقيانوس پهناور سرگردان می‌شود.

افراد داخل کلک هراسان و تشنه اجساد آنان را که از تشنگی تلف می‌شوند به آب می‌اندازند؛

قوی‌ترها افراد ضعیف‌تر را دستچین می‌کنند و برای حفظ بقای خود می‌کشند، خوردن هم نوع! تا اينكه سرانجام كشتی دیگری در حالی‌که تنها پانزده‌ نفر باقی مانده بودند پیدایشان می‌کند.

.

تئودور ژريكو متأثر از این ماجرا، پرده‌ی نقاشی عظیمی به طول هفت و ارتفاع پنج متر می‌آفریند که دو سال به طول می‌انجامد.

او پیش طرح‌های زیادی آماده می‌کند و حتی در کارگاه‌ش ماکت کلکی مشابه کلک مدوسا می‌سازد؛ در بندر به تماشای امواج می‌نشیند و از پزشکی قانونی اجسادی می‌گیرد و آنها را مورد مطالعه قرار می‌دهد.

.

موضوع تابلوی بازماندگان کشتی مدوسا لحظه ای را تداعی می کند که افراد کلک مدوسا ، کشتی نجاتی را از دور مشاهده می‌کنند و برای نجات خود در حال تقلا هستند.

مضمون اصلی نقاشی، جدال انسان و طبیعت، و ستیز مرگ و زندگی است.

در کنار واقع‌گرایی فیگورها شاهد حالتی زودگذر از طبیعت و احساسات هستیم که بعدها در آثار نقاشان هلندی که پایبند حقیقت لحظه هستند بسیار دیده می‌شود.

در این نقاشی، ژریکو سعی کرده است بارقه‌های امید، استیصال، اندوه، یأس، مرگ و تلاش‌های خستگی ناپذیر برای بقا را به تصویر بکشد.

.

ژریکو با خلق این اثر شکوهمند که از نظر موضوع و ساخت، در تقابل با معیارهای نئو کلاسیک زمانه خود بود، زمینه ظهور مکتب رمانتیسیسم در نقاشی فرانسه را فراهم کرد.