«به نظر من تحلیل و آنالیز طراحی، مخصوصاً در ابعاد کلان یک شهر باید بر مبنای یک اصول از پیش تعریف‌شده اتفاق بیفتد. تحلیلی مدون، مرتب، منظم و کاربردی که مخاطب بتواند از نتیجه آن به‌عنوان یک نقشه راه استفاده کند. من به‌شدت با نوگرایی موافقم اما نوگرایی و بدعتی که بر پایه فرهنگ و هنر ناب ایران پدید آمده باشد، نه بی‌هویت و باری به هر جهت! این نوع از نوگرایی و بدعت را همواره سعی کرده‌ام در معماری، نقاشی و حتی آوازهایم رعایت کنم.»
این را دکتر عطاالله امیدوار گفته بود؛ کسی که نظریه “نقش غلط در هنر ایران”
را ارائه کرد. معماری که بناهای متعدد مشهوری را طراحی و اجرا کرد.
فیلمسازی که فیلم‌های کوتاه ماندگارش در مراگز فرهنگی متعدد،
از سینماتک موزه هنرهای معاصر تهران تا خانه فرهنگ پاریس،
{به نمایش درآمد. عکاس و نقاشی که آثارش در نمایشگاه‌های
داخلی و خارجی ارائه شد. استادی که با نشریات تخصصی معماری
همکاری داشت و مقالات و سخنرانی‌های بسیاری در این زمینه تالیف
و ارائه کرده بود. عطا امیدوار که علاوه بر این‌ها دستی هم در موسیقی داشت
و تار و سه‌تار را از استاد سعید میرزا هرمزی و آواز را از استاد سلیمان خان امیرقاسمی آموخته بود.
دکتر عطاالله امیدوار، متولد 1325 در کرمان، دانش‌آموخته دانشکده هنرهای زیبای دانشگاه تهران و همچنین دانشکده معماری بوزار و انستیتوی معماری پاریس بود. این استاد بزرگوار و فروتن صبح امروز، چهاردهم دی ماه 1400، در سن هفتاد و پنج سالگی درگذشت.
.
عکس از: مریم زندی – کتاب مفاخر معماری ایران
