علی ذاکری
علی ذاکری هنرمند فیگوراتیو است و این سبک و سیاق را مبین دوران پرتکاپوی تاریخی می‌داند. از منظر وی، احساسات انسان و روایت کلی آن ضرورتی درونی است که در هنر امروز می‌بایست بر آن تکیه نمود.
مفاهیم تابلوهای او ثابت نیستند و در درون خود در حال تغییر هستند. آثارش، گاه ایده، گاه بازی و گاه جریانی را در درون خود دارند.
تلاش هنرمندبرای ایجاد تعادل در زندگیست، برای زمین نخوردن. نقاشی برایش نقش قایقی را دارد برای عبور از راه پر تلاطم زندگی و برای ارتقا زندگی خود. آثارش شناخت رنگ، رنج ها و زندگی خود اوست. برای او این رنج ها بودند که در خلق آثارش کمکش کردند.
طراحیِ امروز، از نگاه او یک اَکت است یعنی اگر با یک تکه چوب طرحی روی آب بکشیم و یا با گچ روی دیوار خط بکشیم طراحی کرده‌ایم.
او در طراحی پیرو این شعر مولانا است: «هیچ آدابی و ترتیبی مجو». برای وی طراحی هیچ اصول و آدابی ندارد. به قول پیکاسو: «کودکان مستعدترین افراد برای طراحی هستند»، کودکان بدون هیچ پیشینه و آموزشی طراحی می‌کنند.
او معتقد است که یک طراح باید در فضای طراحی باشد تا بتواند به اندیشه برسد نه اینکه برای یافتن اندیشه جست‌وجو کند، سپس با کمک آن اندیشه، به طراحی بپردازد.
علی ذاکری متولد ۱۳۳۸ در زنجان و فارغ‌التحصیل هنرستان هنرهای زیبا در سال ۱۳۶۰ است. وی تحصیلات خود را در رشته نقاشی دانشکده‌ی هنرهای زیبای دانشگاه تهران و کارشناسی ارشد را در دانشگاه تربیت مدرس تکمیل نموده است.
