حاتم مشمولی را از دهه هفتاد می‌شناسم، همان زمان که با فرزین و بهروز و مهدی از این شب شعر به آن شب شعر می‌رفتیم.
حاتم که زمانی در حال پیمودن مسیر پزشکی بود، به زندگی خیابانی رسید و اکنون به ابدیت پیوسته است. او در همهمه و شلوغی روزمرگی‌ها، جای خود را در خیابان‌ها یافت، جایی که هیچ کس به دنبال یافتن معنا نیست، اما او خود معنا شد. در جهانی که زیبا جلوه می‌دهد اما در واقع چیزی جز هیچی مطلق نیست، او به حقیقت وجودی خود پی برد.
ژیژک می‌گوید: «زندگی مدرن، شما را به تسلیم شدن در برابر یک نوع فریبکاری فرهنگی فرا می‌خواند.» شاید این شاعر خیابانی، فریب جهان را نپذیرفت و دانشگاه را رها کرد تا در لبه‌های تاریک جامعه، صدای خود را پیدا کند. زندگی و مرگ او نشان‌دهنده‌ی شورش علیه نظامی است که می‌خواهد ما را به ابزارهای بی‌روح تبدیل کند.او اکنون دیگر میان ما نیست، اما شعر و نوشته‌های او، همواره صدای کسانی خواهد بود که در حاشیه‌ها زیسته‌اند و دنیا را به چالش کشیده‌اند.
فرشید پارسی‌کیا
