فیث رینگلد (Faith Ringgold) درگذشت
فیت رینگولد که زندگی سیاهان را در لحاف و تصاویر کتاب‌های کودکان می‌بافت، روز سیزدهم آوریل 2024 درگذشت. او که قهرمان هنرمندان سیاهپوست بود، مسائل و معضلات مربوط به نژاد، جنسیت، طبقه، خانواده و جامعه را از طریق آثارش مطرح و بررسی می‌کرد.
رینگولد، از طریق لحاف‌های مصورش که تجربه آمریکایی‌های آفریقایی‌تبار را به تصویر می‌کشید. برای بیش از نیم قرن، رینگولد از طریق طیف وسیعی از رسانه‌ها، از جمله نقاشی، پیکرسازی، نقاب و عروسک، پارچه و هنرهای نمایشی به موضوعات و مضامین اجتماعی و سیاسی پرداخت. او همچنین یکی از مدافعان قدیمی گردآوری آثار سیاه‌پوستان و زنان در مجموعه‌های موزه‌های بزرگ آمریکا بود.
هنر و کنش
برای رینگولد، هنر و کنشگری یک کلیت یکپارچه دارد و چنین است که یکی از لوازم کاربردی و دم دستی زندگی روزمره که قرار است سبب آرامش و گرمابخش خواب ما باشد، یعنی لحاف محور و زمینه بسیاری از آثارش می‌گردد. او که به‌عنوان یک نقاش و پیکرساز به‌طور کلاسیک آموزش دید، در دهه‌های 1960 و 1970 شروع به تولید نقاشی‌های سیاسی کرد که موضوعات بسیار پربار روابط بین سیاه‌پوستان و سفیدپوستان و بین مردان و زنان در آمریکا را بررسی می‌کرد.
فیت رینگولد، هنرمند، نویسنده و معلم تاثیرگذاری بود که به نظر برخی به یکی از چهره‌های فرهنگی نسل خود تبدیل شد. برخی از آثار وی اقتباس از هنرمندانی چون پیکاسو و ماتیس است، در خالی که برخی آثار وی بعدها توسط دیگر هنرمندان مورد اقتباس قرار گرفت. مجموعه «رنسانس هارلم» وی مرجع و الهام‌بخش هنر سیاسی هنرمندان جوان سیاهپوست امروزی است. مجموعه «مردم آمریکایی» ارزیابی جامعی از مناسبات نژادهای مختلف ساکن در آمریکا را تا از دیدگاه این هنرمند ارائه می‌دهد.
داستان لحاف‌های داستانی
رینگولد به مدت 60 سال از زندگی شخصی و تاریخ جمعی برای روایت اجتماع خود به عنوان یک هنرمند بهره برد و از هنر خود برای تقویت مبارزات عمومی برای عدالت و برابری اجتماعی استفاده کرد. با بهره‌گیری از سنت غنی لحاف‌دوزی آفریقایی-آمریکایی و ترکیب آن با عشق خود به نقاشی اروپایی و کلام و نوشتار، به توسعه تکنیک افسانه‌ای خود پرداخت که امروزه با عنوان “لحاف داستانی” شناخته می‌شود. این نکته که سوزی شانون، مادربزرگ این هنرمند، در دوران برده‌داری برای صاحبان مزارع لحاف می‌دوخت، به کار رینگولد طنینی عمیق و شخصی می‌دهد.
لحاف‌ها داستان تجربی وی را روایت می‌کنند و مجموعه نقاشی‌های مشهور «مردم آمریکایی» و «نور سیاه» حاصل مطالعات و مراودات اوست. مجسمه‌های پارچه‌ای نرم، چیدمان و اجراهای وی نیز برآمده از پیش‌زمینه کاوش‌های رادیکال او در مورد هویت‌های جنسیتی و نژادی است. در میان مهم‌ترین آثار هنری نیم قرن گذشته، آثار پارچه‌ای رینگولد سنت‌های محلی و ارجاعات جهانی را با هم ترکیب می‌کنند تا تاریخ چندصدایی این کشور را بسازند.
شکست رویای آمریکایی
در طول دهه 1960، رینگ گلد نقاشی‌هایی با مضامین اجتماعی و سیاسی تولید کرد که مفهوم رویای آمریکایی را درهم شکست و نابرابری‌های نژادی و جنسیتی رایج آن زمان را برجسته کرد. پیکرهای این نقاشی‌ها که ترکیبی از پیکاسوی پساکوبیستی، هنر پاپ و پیکرسازی و طراحی سنتی آفریقا هستند، بیانگر تنش ناشی از مناسبات نادرست بین نژادی و زیرساخت روانی نژادپرستی در زندگی روزمره‌اند که با آرمان‌های اتوپیایی فاصله زیادی دارد. این دوره کاری وی همزمان بود با اوج‌گیری جنبش حقوق مدنی در آمریکا.
از اوایل دهه 1970، رینگولد در سازماندهی اعتراضاتی که توجه را به کمبود فرصت برای زنان رنگین‌پوست در دنیای هنر جلب می‌کرد، نقش اساسی داشت. او با تمرکز بر سالانه ویتنی، خواستار این شد که نیمی از هنرمندان حاضر در این رویداد زن باشند. در سال 1971، او جنبش WWA یا «ما کجاییم» (Where We At” Black Women Artists, Inc”) را راه‌اندازی کرد؛ مجموعه‌ای از هنرمندان زن سیاهپوست که نه تنها توسط جریان اصلی، بلکه توسط جنبش هنر سیاهپوست تحت سلطه مردان و جنبش عمدتا سفیدپوست فمینیستی نادیده گرفته شده بودند.
از قضا، سال‌ها بعد، کار رینگولد در موزه ویتنی در نمایشگاه «تاریخ ناقص اعتراض: انتخاب‌هایی از مجموعه ویتنی» (18-2017) به نمایش گذاشته شد. علاوه بر این، تلاش‌های جمعی و آثار این هنرمندان زن آفریقایی-آمریکایی و به ویژه فیت رینگولد، موضوع نمایشگاهی با عنوان «ما یک انقلاب می‌خواستیم: زنان سیاه رادیکال 1965 – 1985» در موزه بروکلین نیویورک بود که در سال 2018 به ICA بوستون و آلبرایت و همچنین گالری ناکس بوفالو سفر کرد.
نخستین لحاف
در دهه 1980، رینگولد لحن خود را تغییر داد و از صراحت تند و تیز فاصله گرفت و به روایت شاعرانه نزدیک شد. در آن زمان، او به دنبال کار با رسانه‌ای بود که از نظر تاریخی با زنانگی مرتبط باشد. در سال 1980، با همراهی مادرش ویلی جونز، طراح لباس و خیاط، در اولین لحاف خود را دوخت. این اثر که «انعکاس هارلم» (Echoes of Harlem) نام دارد، اکنون در مجموعه دائمی موزه استودیو در هارلم نیویورک قرار دارد.
بام خبر
زروان روح‌بخشان
