درباره نمایشگاه نقاشی‌های پرژام پارسی با عنوان «سایه روشن» در گالری بهارین
تاش‌های درشت و کنتراست زیاد تیره و روشنی‌ها و همچنین رفت و برگشت‌های قلم در سطوح بوم پویایی خاصی ایجاد کرده و در برخی قسمت‌ها ترکیب هندسی و حجم رنگ‌ها بافتی ایجاد کرده که در تقابل با کلیت مینیمال این نقاشی‌ها به نظر می‌رسد. گویی هنرمند در برخی از تابلوها بیانگری بیشتری داشته و در دیگر آثار فضای منفی غالب را محور قرار داده است؛ در این آثار هارمونی هندسی بیشتری به چشم می‌خورد.
جزییات بسیاری در رنگ و خط وجود دارد؛ هنرمند تجربه‌ای نقاشانه در سر دارد، اما در عین حال قصد این را ندارد که مخاطب را درگیر پیچیدگی‌های دنیای نقاشی کند و گویی تنها می‌خواهد به خودش و مخاطب چیزی را یادآوری کند که در استیتمنت آورده است: «زندگی معنا و هدف دارد. خوشبختی ارزش دنبال کردن دارد و وجود مهم است. شادی و عشق واقعی است. انسانیت ارزشمند است و زندگی دارای هدف است.» جملاتی ساده که از پس پیچیدگی‌های تجربه‌های زیسته برآمده و بدیهی می‌نماید. رویکرد هنرمند برای بیان این مضامین، انتزاعی و مینیمال است. تقابل سایه و روشن تداعی‌گر تناقض همیشگی انسان است؛ رفت و برگشتی که تنها با مرگ خاتمه می‌یابد.
مجموعه «سایه روشن» پرژام پارسی که در گالری بهارین به نمایش درآمد، شامل دو دسته نقاشی است که در مجموع هر دو انتزاعی می‌نمایند. برخی از آثار شامل ضربه قلم‌های بیانگرانه و لکه‌های تودرتوی سیاه، آبی یا خاکستری روی سفید است و برخی دیگر متشکل از سطوح منظم ریتمیک و گاه یکدست است. در دسته اول گرایش به اکسپرسیونیسم انتزاعی عیان است و در دسته دوم رویکرد مینیمالیستی دیده می‌شود. رنگ غالب سیاه است و گویی نقاش، به ویژه در آثار مینیمال خود، به نقاشی‌های سیاه هنرمندان شاخص مدرنیست هم نظری داشته و در پای ملویچ و رینهارت و دیگران در این آثار مشهود است.
پرژام پارسی متولد ۱۳۶۷ و دانش‌آموخته کنسرواتوار موسیقی تهران است و در موسیقی نیز رویکرد مینیمالیستی را پی گرفته و هر چند که ممکن است متناقض به نظر برسد، اما گویی او به دنبال نوعی بیانگری با رویکردی مینیمال است. او تا کنون نمایشگاه‌هایی در آلمان، سویس، انگلیس، اسپانیا و کانادا هم داشته و در آثار پیشین وی غلبه بیانگری فیگوراتیو به چشم می‌خورد.
بام گردی
نرگس مرندی
