بام عکاسی و آرتور ترس

“آرتور ترس” عکاس آمریکایی جزو هنرمندانی است که از سال ١٩٦٠ به بعد عمده فعالیت‌های خود را بر روی نشان دادن همین رفتارها و رویاهای کودکان قرار داده است.

او پس از سپری کردن تجربه‌هایی در زمینه عکاسی مستند که عمدتا از مکان‌ها و پارک‌های در حال ویرانی و مردمان عجیب و غریب در جزیره “کنی” بوده, با بهره‌گیری از جنبش سورئالیسم چرخشی معنادار به‌سوی نشان دادن مفاهیم خاص و ذهنی از دنیای کودکان داشته است.

او اشاره می‌کند: “کارهای من در عین نشان دادن حالت‌های عجیب و غریب, نگران کننده نیز هستند. در این عکس‌ها اکثرا با فیگورهایی با روپوش‌های خاص و چهره‌های مرموز مواجه می‌شوید که در فضاهای ویران شده دیده می‌شوند.”

“ترس” اضافه می‌کند: “هدف عمده من از این عکس‌های رویا مانند, نشان دادن خلاقیت‌های کودکان در تبدیل درونیات و احساسات خود به نشانه‌هایی جادویی است. طوری‌که من در این تصاویر تلاش دارم تا دریافت شخصی خودم را از این رویاها و احساسات بیان کنم.

این اتفاق برای اولین بار از طریق آشنایی من با سه کودکی شد که پدر و مادر آن‌ها از هم طلاق گرفته بودند. من با صحبت کردن با پدر و مادر آن‌ها و آن سه کودک, سعی داشتم تا به رویاها و احساسات درونی آن‌ها نزدیک‌تر شوم.”
.

.
“آرتور ترس” را می‌توان در کنار پرداختن به تصورات و رویاهای کودکان, جزء اولین کسانی دانست که در بین سال‌های ٧٠-١٩٦٠ زمانی‌که عکاسی خیابانی شیوه‌ای غیر قابل اجتناب در آمریکا به حساب می‌آمد, توانست این مسیر را به نفع علاقمندی‌های ذاتی خود تغییر دهد و شکل جدیدی را با استفاده از ذهنیت و عینیت به وجود بیاورد.

نویسنده و موزه دار “ریچارد لورنز“, درباره او می‌گوید: “ترس, همواره سعی دارد تا دیدگاه‌های منحصر به فرد خود را با ژانر‌های همیشه در حال پیشرفت مدیوم عکاسی همراه کند. پرسش‌های تاریخی, فرهنگی, روانی-اجتماعی و مردم‌نگاری از جمله موارد بسیار مهم در کارهای او می‌باشند که بسیار با حوصله به آن‌ها پرداخته می‌شوند. “ترس” یکی از عکاسان شگرف آمریکایی است که توانسته با تلفیق نگاه مستند و ذهنی خود ژانر عکاسی مستند را دگرگون سازد. کارهای او طوریست که در کنار تولید “اروس” تصویری, حسی نامتجانس و خشن را همراه دارد. “آرتور” با استفاده از اسطوره‌ها تلاش دارد تا معانی عمیقی از زندگی, مرگ و آخرت بیان کند.”