درباره نمایشگاه آثار الهه فرمانیان، مهنوش فولادی و مریم مقدم با عنوان «هارمونی عناصر» در گالری نگاه
این نخستین بار نیست که چند هنرمند حوزه هنرهای تجسمی گرد هم آمده و به صورت مشترک اثری ساخته و همه پای آن را امضا کرده و نمایش می‌دهند، چیدمان و مشترک زروان روح‌بخشان و آزاده رحمانی در سال 1383 در فرهنگسرای سرو و همچنین چیدمان تعاملی رضا و بهزادنیا و بهار وفایی در بخشی از نمایشگاه مرز در خانه هنرمندان در سال 1396، نمونه‌های دو نفره کار هنری مشترک هستند. در سال 1398 هم نمایشگاهی از آثار مشترک حامد حیدری، بویه سادات‌نیا و مرتضی متقی با عنوان «از تضاد تا هماهنگی» به کیوریتوری کاوه نجم‌آبادی در گالری اُ برگزار شد که در آن علاوه بر دو نقاشی بزرگ، نمونه‌هایی از آثار هر کدام از هنرمندان هم به نمایش در آمده بود.
جالب است که حالا نمایشگاهی در گالری نگاه برگزار شده که باز هم سه هنرمند آثار مشترک خود را به نمایش در آورده و علاوه بر آن، آثار انفرادی خود را هم ارائه کرده و عنوان را هم «هارمونی عناصر» گذاشته‌اند. هر چند که موضوع متفاوت است، اما از شباهت‌ها می‌توان دریافت که گویی علاوه بر دغدغه‌های مشترک و مشابه، میل به کار گروهی در راستای ساخت و ارائه یک اثر مشترک در میان هنرمندان افزایش یافته و برخی از ایشان عبور از شخص خود را تجربه کرده و می‌کنند.
عمده آثار مشترک هنرمندان در نمایشگاه «هارمونی عناصر»، ترکیبی از خطوط سیاه و آبی مواجی است که امواج دریا را تداعی می‌کند و خطوط قرمز و سطح هندسی سیاهی که یک تاب است و فردی که روی تاب نشسته یا لمیده و درختی یا گیاهی در کادر این همه را همراهی می‌کند. در یکی دو اثر دیگر خبری از تاب نیست؛ در یکی، خطوط در هم پیچیده‌ای پیکر فردی را تشکیل داده‌اند که نشسته و یک پایش را روی دیگری انداخته، اما جای نشستن او معلوم نیست؛ نه از تاب خبری هست و نه امواج. در دیگری، برگ‌های چند گیاه خودنمایی می‌کنند و دو دست ضعیف انگار می‌خواهد این‌ها را در آغوش بگیرد. همه این تصاویر روی سطح سفید و بیشتر با خطوط یکنواخت کار شده‌اند.
با نگاهی به آثار هر کدام از هنرمندان این نمایشگاه به طور حدودی در می‌یابیم که هر بخش از تابلوهای مشترک را چه کسی کشیده است. این هنرمندان با ترکیب و تقسیم کار این آثار را طراحی و اجرا کرده و از آنجایی که به نوعی بین عناصر کار شخصی خود تعادلی ایجاد کرده‌اند، به عنوان نمایشگاه، یعنی «هارمونی عناصر» رسیده‌اند. شاید برای تاکید بر فرا رفتن از مضمون و عناصر کار شخصی بوده که در گوشه‌ای یک تاب هم آویزان کرده‌اند. حاصل کار این هنرمندان آثاری است که به صورتی کنایی به انسان معلق و منتظر میان آسمان و دریا اشاره می‌کند؛ انسان‌هایی با رویاها و امیدهای مشترک.
نفس تلاش برای رسیدن به کار مشترک جالب توجه است، اما رسیدن به اثری که رد کار هنرمندان آن از هم قابل تفکیک نباشد و کاملا یکپارچه به نظر برسد، بسیار دشوار است و این امر به نوعی در آثار مشترک هنرمندان این نمایشگاه هم مشهود است. در استیتمنت هم تلاش شده این نکته جبران شود و بر یکپارچگی مد نظر این هنرمندان تاکید می‌کند. از سوی دیگر کار با سطح یکدست سفید و خطوط یکنواخت کمی محافظه‌کارانه به نظر می‌رسد، اما باز هم باید در نظر داشت که تلاش این سه هنرمند برای ارائه اثر مشترک دشوار است و دست کم همنشینی فرم‌ها و نوع خطوط که عنصر غالب کارها هم هست، نشان از حرکت مشترک هنرمندان به سوی آثاری منسجم دارد.
بام گردی
بهمن تندرکیا
