حیوان ناطق
حضور حیوانات در عکس‌ها، قدمتی به اندازه اولین تلاش‌های انسان برای شناسایی و تصاحب محیط پیرامون، با اسباب‌بازی جدیدش، یعنی دوربین عکاسی دارد. عکس‌هایی که در آنها عموما حیوانات اهلی‌شده را به مثابه بردگانی در حال خدمت‌رسانی به انسان می‌بینیم و شکار حیوانات وحشی با دوربین، گویی که شکار با تفنگ است؛ مهر تایید غلبه انسان بر آن‌چه رامش نمی‌شد. حیوانی که در نبردی ناجوانمردانه از دور شکار می‌شود و بر زمین می‌خورد و عکسی که می‌تواند ماجرا را یک پیروزی غیورمندانه، پس از نبردی تن به تن، جلوه دهد.
زمانی که حدودا مقارن با پیدایش و گسترش اولین پارک‌ها و باغ‌وحش‌های عمومی در نقاط مختلف جهان است و به‌تبع آن، شتاب‌گرفتن تجاری‌سازی طبیعت، تحت لوای عمومیت بخشی به آن؛ آن‌هم از طریق شبیه‌سازی و بازتولید تصنعی.
حضور حیوانات در عکس‌ها می‌تواند از آن‌چه عکاسی از حیوانات، به عنوان یکی از شاخه‌های عکاسی طبیعت، به دنبال ثبت و ستایش آن است، فراتر رود. جایی که حیوانات لزوما موضوع غایی بازنمایی‌ها نیستند، بلکه عکاسان با اتخاذ تمهیداتی آنی، یا تدارکاتی از پیش طراحی شده، از آنها به عنوان بازیگران نمایش خود استفاده می‌کنند. بازیگری که ابتدا در بستری زمان/ مکان زدایی شده و صرفا زیبایی‌شناختی به بازی گرفته می‌شود و سپس با الزام احضار زمینه‌های فرهنگی، برای خوانش وسیع‌تر عکس‌ها، بخشی از نمایشی می‌شود که قصد موضوعیت‌بخشی و مرئی‌سازی یک وضعیت انسانی را دارد.
دیوید لوینتال، تقلیل‌یافتن مفاهیم به نمادها و سپس به اشیا، تصاویر و یادمان‌هایشان را در عصر رسانه گوشزد می‌کند
عکسی از ویلیام ایگلستون مصداق بارز انحراف و انتزاعی‌شدن شکل ارتباط میان انسان و حیوان است و در واقع اعلام برائت و ادای دین نمادینی به طبیعت و توامان اشاره‌ای به شی‌وارگی طبیعت است که از مجرای یک کالا تحقق پذیرفته است. دیوید لوینتال، تقلیل‌یافتن مفاهیم به نمادها و سپس به اشیا، تصاویر و یادمان‌هایشان را در عصر رسانه گوشزد می‌کند. تکثیری که به هدف گستردن سیطره فرهنگی و اقتصادی خود، مصادیق را جایگزین مفاهیم می‌کند.
ریچارد میسراچ، با ایجاد تعلیقی شناختی در فاهمه، استناد تصویر فوتوگرافیک را در مرز میان آزادی و توهم تصویری آزادی، به چالش می‌کشد. عکس کاندیدا هوفِر، تنها نمایش معصومیت حیواناتِ در اسارت نیست، بلکه استعاره‌ای از سرنوشت انسانی است که با وعده بهشتی دیگر، دست از بهشت خود شسته و اینک مجبور به زل‌زدن به تصویر آن است؛ اشاره‌ای ظریف به واقعیتی برساخته با عکس‌ها و تقلیل جهان به نمودهای آن.
پی نوشت: عکاس عکس اول نامعلوم است.
#بام_عکاسی
دبیر: هوفر حقیقی
تصاویر:
برای خرید نسخه کاغذی پشت بام به این لینک مراجعه کنید.
شرکت نگاه روشن پارس حامی پشت‌بام
