نام فارسی “رنگ” همان rang فارسی میانه است که از -ranga* ایرانی باستان گرفته شده است. هر سه این واژه‌ها دارای معنی اصلی “رنگ” یا “گون” هستند. ریشه ایرانی باستان آن‌ها -rang* با معانی “رنگ کردن” و “منقش کردن” است. این ریشه که داری میانوند -n- است، از ریشه -reg* هند و اروپایی نخستین با همان معنی “رنگ کردن” آمده است. با توجه به معنی ریشه اخیر، به احتمال بسیار زیاد معنی “منقش کردن” به صورت مجازی به ریشه ایرانی باستان افزوده شده است.
.
در اکثر زبان‌های ایرانی باستان، میانه و نو، صورت‌های مشابه واژه “رنگ” با همین ریشه و معنا، کاربرد داشته و دارد.
.
باید توجه داشت که واژه‌های مربوط به فنون کهن، معمولا با کم‌ترین تغییرات، از زبان‌های باستانی به زبان‌های میانه و سپس به زبان‌های نو، منتقل می‌شوند. واژه “رنگ” از آن دست واژه‌هاست که حتی به اصل هند و اروپایی خود بسیار نزدیک است.
دبیر: فرهنگ پارسی‌کیا
