مسعود سعدالدین

انسان در نقاشی‌های مسعود سعدالدین

انسان در نقاشی‌های مسعود سعدالدین مهم‌ترین عنصر
روایی اثر است، که در موقعیتی بی‌زمان تصویر می‌شود.
نوع فعالیت انسان سعدالدین مبهم و نامشخص است و
در حالتی غریبه در فضا نمایش داده می‌شود. در مجموعه
اخیر نقاشی‌های سعدالدین، فضاسازی در حداقل قرار
دارد و پس زمینه‌های مبهم و کم‌عمق به اتاق یا فضایی
بسته محدود شده. اندک فعالیت آدم‌ها و ناشناخته
بودن آن فعالیت‌ها برای مخاطب، حسی رمزآمیز را
تداعی می‌کند.
زنی چشم‌دوخته به سایه‌ خود بر دیوار، مردی کتاب
به دست محصور در میان داربست‌های چوبی و یا
انسانی با صورتی پیچیده در پارچه، شخصیت‌های
رازآلود نقاشی‌های سعدالدین هستند.
فرم‌های واقع‌گرایانه، کیفیت رنگ‌های عمیق و اشباع،
ضربه‌قلم‌های برجسته و تفاوت بافت در عناصر تصویری
مانند لباس، پوست، مو و غیره از خصوصیات نقاشی‌های
سعدالدین است.
نقاشی‌های سعدالدین دربردارنده نوعی شاعرانگی
هستند که برآمده از ادبیات و شعر ایرانی است. این
شاعرانگی، حس و ضرورتی درونی، کشف و شهود
بی‌واسطه، غیرعقلانی و فشرده است که پرسش از
هستی منشاء آن است.

سعدالدین برای شروع یک نقاشی، مفهومی پیش‌ساخته
در ذهن ندارد و به دنبال معادل تصویری برای افکارش
نیست. او در مدل‌هایش حالت یا رفتاری را کشف و بعد
عکاسی می‌کند که به لحاظ فرمی دارای آن فشردگی
مفهومی یا شاعرانگی باشد و سپس آن را در نقاشی
به تصویر می‌کشد.
مسعود سعدالدین متولد 1335 در سمنان است. او در
سال 1359 در مقطع کارشناسی نقاشی از دانشگاه
تهران فارغ التحصیل شد و در سال 1363 به آلمان
مهاجرت کرد.
او از مهم‌ترین شاگردان هانیبال الخاص بود و در دوره
دانشجویی از استادانی همچون علی آذرگین، جواد
حمیدی، مارکو گریگوریان، مرتضی ممیز، جلال
شباهنگی و محسن وزیری مقدم بهره برد.