گالری گردی 4 اسفند

در اتاق کار را که باز کردم، دیدم پنجره.ها طبق معمول باز است و روکش ماشین تحریر هم برداشته شده. پرسیدم «چیزی شده؟» پدرم عبوس و عنق نشسته بود _ البته نه شبیه وقت‌هایی که تجدیدی می‌آوردم _ و مادرم هم ظاهراً یکی از آن حمله‌های عصبی سراغش آمده و بی‌حال یک گوشه افتاده بود. رفتم سمت کتابخانه و خودم را انداختم روی مبل راحتی سبزرنگ. هم گیج شده بودم و هم کنجکاو که بدانم علت این اوضاع قمر در عقرب چیست. جوابم را ندادند، ولی خودشان همچنان داشتند جواب همدیگر را می دادند. جواب‌هایشان، که البته لازم نمی‌دیدند به سؤال مرتبط باشد، جلو چشم و بغل گوش من، به سوی همدیگر پرتاب و منفجر می‌شد. انگار من فقط وقایع نگار جنگ بودم. مادرم داشت می‌گفت چقدر از «آن‌یکی» بیزار است و هیچ اهمیتی ندارد که پدرم آن قدر آشغال است که با آن پتیاره روی هم می‌ریزد و یادش می‌رود زن و خانواده‌ای دارد که برای آبروی آنها هم شده باید حفظ ظاهر کند، ولی مسئله در اصل چیز دیگری بود: رابطه‌ی علنی. شانه به شانه‌ی همدیگر در باغ گیاه‌شناسی قدم بزنند، سینما بروند و در کافه قرار بگذارند. بعد میخواهی چه شود؟ معلوم است که آملیا، زن برادرش، به خودش اجازه می‌دهد در لفافه‌ی دلسوزی به او طعنه بزند که بعضی آزادی‌ها را باید محدود کرد ( آن‌هم او، آن لكاته!) و برادرش، یعنی دایی‌ام، کیف کند از یادآوری اینکه چقدر مادرم را قبل از ازدواج نصیحت کرده و گفته که پدرم سر سوزنی لیاقت او را ندارد ( آن‌هم او، آن بی‌غیرت!).به این‌جا که رسید موضوع روشن شد و من بفهمی‌نفهمی از اصل ماجرا سر درآوردم. احساس کردم مزاحمم و بهتر است شرم را کم کنم. هنوز درست از روی مبل بلند نشده بودم که پدرم بدون این که نگاهم کند گفت: «بنشین!» طبعاً نشستم، ولی این بار بیشتر در مبل فرو رفتم. از بالای شانه‌ی راستم می‌توانستم پر کلاه مادرم را تشخیص بدهم و در سمت چپ، پیشانی بلند و کله ی طاس پدرم را. پیشانی بلند و عقب‌رفته ی پدرم با هر جوابی که می‌داد _ باربط یا بی ربط _ یکی در میان چین می‌خورد و صاف می‌شد، رنگ می‌باخت و گر می‌گرفت. می‌گفت خیانت نکرده، و وقتی هم که مادرم با آن یارو ریکاردو دل می‌داده و قلوه می‌گرفته جیکش درنیامده چون احتیاط سرش می‌شود و آبروی خانواده از همه‌چیز برایش مهم‌تر است و چاره‌ای نداشته جز این که دندان روی جگر بگذارد. مادرم در جوابش گفت چرند نگوید چون می‌داند این دندان روی جگر گذاشتن‌ها از کجا می‌آید. پدرم پرسید از کجا. مادرم گفت از این که سرش را مثل کبک کرده بوده زیر برف پدرم. جواب داد حتماً همین طور بوده، چون خیال می‌کرده مادرم با ریکارد و فقط لاس می‌زده، ولی نگو کار به جاهای باریک هم کشیده. پر کلاه مادرم تکان شدیدی خورد. ظاهراً ضربه‌ی سختی خورده بود. بالعکس پدرم خنده‌ای کرد و پیشانی‌اش از هم باز شد. حتی انگار کیفور شد. مادرم درجا فهمید رودست خورده است. فهمیدم پدرم احتمالاً از اول همه چیز را می‌دانسته و فقط منتظر فرصت مناسب بوده تا ضربه‌اش را کاری‌تر بزند. مادر چند هق‌هق عصبی کرد و پر کلاهش از دیدرس من خارج شد. کم‌کم آتش بس شد. پدرم گفت حالا دیگر موافق طلاق است. مادرم گویا موافق نبود و می‌گفت طلاق خلاف شرع است و ترجیح می‌دهد زندگی‌شان را با خداحافظی دوستانه‌ای از هم جدا کنند، یعنی هم خودشان و هم اموالشان را. پدرم گفت کارهای دیگری هم هست که خلاف شرع است، ولی دیگر ادامه نداد و به ریکاردو و «آن یکی» اشاره نکرد. فقط از جدایی گفت و از مال و اموال، بیشتر هم از مال و اموال. مادرم گفت ملک پرادو را ترجیح می‌دهد. پدرم هم همین نظر را داشت. یعنی او هم همان را می‌خواست. من از همه بیشتر از ملک پوسیتوس خوشم می‌آید‌. هر آدم عاقلی ملک پوسیتوس را ترجیح می‌دهد، ولی چون پدر و مادر من فقط عاشق دعوا و مرافعه‌اند و خوششان می‌آید فحش و فحش‌کاری کنند، ملک پرادو در عرض بیست دقیقه هفت‌هشت بار تغییر مالکیت داد. عاقبت حرف مادرم به کرسی نشست و ملک پوسیتوس خودبه‌خود نصیب پدرم شد. بعدش نوبت به اتومبیل‌ها رسید؛ پدرم کرایسلر را ترجیح می‌داد و طبعاً مادرم هم همان را‌. اینجا هم مادرم برنده شد، ولی پدرم ظاهراً ککش نگزیده بود: شکست مصلحت‌اندیشانه. بعد دوباره جنگشان گرفت: سر مالکیت زمین‌ها، سهم‌شان از مزرعه‌ی نعنا، اوراق بهادار و انبار هیزم. اتاق کار داشت تاریک می‌شد. پر مادرم که دوباره در دیدرس قرار گرفته بود ،حالا فقط سایه‌ای سیاه بر پنجره بود. کله‌ی طاس پدرم هم دیگر برق نمی‌زد. صداهاشان خشدار شده بود و دیگر حالت بگومگو نداشت، ولی همچنان بی‌رمق به همدیگر می‌توپیدند و خاطرات ناخوشایند را مرور می‌کردند، انگار کسی زورشان کرده بود همین الگو را ادامه بدهند. دیگر فقط مانده بود تکلیف بلیت‌های بخت‌آزمایی روشن شود و چک‌های معوقه، و چند کار خرده‌ریز دیگر. بلند شدند و به سمت همدیگر رفتند. نا نداشتند ولی ظاهراً رضایت خاطر داشتند. حالا کامل می‌دیدمشان. آن‌ها هم مرا می‌دیدند: لت و پار و نیمه‌جان افتاده روی مبل. پدرم انگار تازه یادش آمد که من آنجا بوده‌ام آرام و بی‌حوصله گفت: «ای بابا، این هم مانده!» از جایم تکان نخوردم. سرد و بی‌حرکت و بی‌اعتنا همان‌جا ماندم، درست مثل بقیه ی مایملکشان.

پیشنهاد کسری کبیری