«همه به جایی می‌رسند. تنها من نیستم. همه بالاخره به جایی می‌رسند. مرگ پاسخ غایی است اما زندگی قطعی است.»
-اولای-
فرنک اووه لایزیپن، معروف به اولای، دیروز در ۷۶ سالگی در اسلوونی درگذشت.
او یکی از بزرگ‌ترین هنرمندان وقت، از پیشگامان عکاسی پولاروید و هنر اجرا بود؛ اولای هم در هنر و هم در کنش‌های اجتماعی از رادیکال‌ترین‌ها بوده‌است.
اولای در نوامبر ۱۹۴۳ در آلمان متولد شد.
اوایل دهه ۱۹۷۰ و پس از نقل مکان به آمستردام، تجربیات خاص خود در عکاسی پولاروید را آغاز کرد.
در ۱۹۷۶ با مارینا آبراموویچ آشنا شد و با او به همکاری کرد. کارهای مشترک این دو هنرمند از مهم‌ترین آثار هنر اجرا به‌شمار می‌آید.
اولای با هیچ‌کس قابل مقایسه نبود؛ چه به عنوان یک انسان و چه به عنوان یک هنرمند؛ او یک پیشگام بود، یک محرک، یک کنش‌گر، یک مربی، یک همکار، یک دوست، یک پدر، یک همسر.
برخی او را چنین توصیف کرده‌اند: جوینده روشنایی‌ها، عاشق زندگی. سالک، مبارز و متفکر درخشانی که محدودیت‌ها را کنار می‌زد و رنج‌ها و دشواری‌ها را پشت سر می‌گذاشت. از خودگذشته و جسور، بااخلاق، برازنده و فرزانه بود.
اولای هنر و هنرمند را چنین تعریف کرده است: «هر کسی می‌تواند چیزهای بسیاری در زندگی بیاموزد، اما هنر را نه. در هنر به جنونی نیاز دارید؛ آن بایدی که تمام مدت شما را آشفته می‌کند. حتی وقتی خوابیده‌اید، شما یک هنرمند هستید.»
اولای نسل‌های بسیاری از هنرمندان را تحت تاثیر قرار داد-میراث وی به واسطه تلاش‌های خود او و همچنین فعالیت بنیاد اولای ماندگار خواهد بود.
ترجمه: نرگس مرندی
بام رسانه‌های نو
