درباره‌ی طراحی‌های شیرین بابازاده

روایتی از خیال، سکوت و طبیعت

شیرین بابازاده از هنرمندان معاصر ایرانی است که در آثار طراحی خود، به روایتی شخصی و خیال‌پردازانه از خود می‌پردازد؛ روایتی که گاه شباهت‌هایی با خودنگاره دارد اما فراتر از بازنمایی چهره، به تجربه‌ای ذهنی و درونی بدل می‌شود. در این آثار، چهره‌ها با طبیعت عجین شده‌اند، گویی بخشی از آن شده یا در دل آن آرام گرفته‌اند. گل‌ها، برگ‌ها، شاخه‌ها و عناصر طبیعی نه تنها در کنار چهره‌ها قرار گرفته‌اند، بلکه در بافت آن‌ها تنیده شده‌اند؛ مرزی میان پوست و برگ، مو و شاخه، دیگر دیده نمی‌شود. پرداخت لطیف و دقیق، سایه‌روشن‌های ظریف و در عین حال استفاده از کنتراست‌های تند، فضایی می‌سازد که میان آرامش و اضطراب، میان سکوت و ازدحام در نوسان است. چهره‌ها ساکت‌اند، بی‌صدا، ناظر؛ گویی در حال تماشای چیزی هستند که دیده نمی‌شود. در عین حال، پیرامون آن‌ها پر است از شلوغی بافت‌ها، پیچ‌وتاب گیاهان و فرم‌هایی که به‌دقت و ظرافت طراحی شده‌اند. آثار شیرین بابازاده را می‌توان نوعی خودکاوی بصری دانست. تصاویری که در آن، مرز میان خیال و واقعیت، خود و جهان، انسان و طبیعت به نرمی در هم می‌لغزد. چهره‌ها بازتابی از وضعیت ذهنی‌اند؛ آن‌ها نه فقط تصویر یک فرد خاص، بلکه استعاره‌هایی از حالات روحی، خاطرات ناپایدار و تجربه‌های زیسته‌اند. این محو شدن مرزها، گویی نمادی‌ست از انحلال روانی انسان در دل جهانی که دیگر از او جدا نیست، بلکه بخشی از اوست. سکوت در این آثار حضوری پررنگ دارد؛ سکوتی که نه فقدان صدا، بلکه نوعی حضور است. فضای خالی، تعلیق در نگاه، و فاصله‌گذاری میان فیگور و زمینه، به خلق فضایی شاعرانه کمک می‌کند که بیننده را وادار به درنگ می‌کند. در این میان، استفاده از عناصر طبیعی نه تنها تزئینی نیست، بلکه معنایی‌ست؛ برگ‌ها و گل‌ها به حافظه و احساس بدل شده‌اند، بخشی از بدن‌اند، بخشی از روایت. در بسیاری از آثار، می‌توان نوعی «خودِ پراکنده» را دید؛ شخصیتی که نه در یک چهره‌ی کامل، بلکه در ترکیبِ تکه‌تکه‌ی طبیعت، خاکستری‌ها، سکوت و خط‌ها شکل گرفته است. این نگاه، نه تنها در ادامه‌ی سنت خودنگاره‌سازی، بلکه در پیوندی عمیق با زبان معاصر طراحی، جایگاه ویژه‌ای به آثار بابازاده می‌دهد. شیرین بابازاده با زبان طراحی خود، جهانی ساخته است که در آن، چهره‌ها فقط دیده نمی‌شوند؛ حس می‌شوند، شنیده می‌شوند، و در دل گیاهان جاودانه می‌شوند. دنیایی که تماشای آن نه تنها دیداری، که نوعی مکاشفه‌ی آرام و درونی است.

بام طراحی
انیس تبرایی