نگریستن دوباره به انسان و جهان
آفرین ساجدی از هنرمندان معاصر است که در طراحی‌های خود به بازنگری در آثار کلاسیک نقاشی با نگاهی معاصر به انسان امروزی می‌پردازد. او با ترکیب انسان، حیوان و اشیا، جهان تصویری خاصی خلق می‌کند که در آن، شخصیت‌ها با چاشنی شخصی‌سازی و امضای منحصربه‌فرد خود او شکل گرفته‌اند. از ویژگی‌های بارز آثار ساجدی، استفاده از دفورماسیون است. از جمله گردن‌های کشیده و دراز یا کشیدگی‌ها و اعوجاج‌هایی که با پُز فیگورها و نحوه جای‌گیری آن‌ها در کادر هماهنگ شده‌اند. این اغراق‌های فرمی نه‌تنها به بیان احساسی آثار عمق می‌بخشند، بلکه روایتی تازه از حضور انسان در دنیای معاصر ارائه می‌کنند.
در بسیاری از آثار ساجدی، رد پای الهام‌گیری از نقاشی‌های کلاسیک اروپایی مشهود است. با این تفاوت که او این بازخوانی را با نگاهی انتقادی و معاصر انجام می‌دهد. شخصیت‌هایی که او به تصویر می‌کشد، غالبا زن هستند. زنانی که با ترکیبی از رمز و رمزگشایی، در هیأت‌هایی آشنا اما ناآرام ظاهر می‌شوند. چهره‌هایی مانند مرلین مونرو نیز گاه در قالبی دفرمه و دور از اسطوره‌سازی‌های رایج سینمای غرب، وارد جهان بصری ساجدی می‌شوند. او با بازیافت تصاویر آشنا از فرهنگ بصری غرب، نه تنها به بازنمایی آن‌ها می‌پردازد، بلکه آن‌ها را بازسازی و بازتولید می‌کند تا روایت تازه‌ای از زن معاصر ارائه دهد. زنی چندپاره، درگیر، و گاه ناتمام.
عنصر ماهی، که در بسیاری از آثار او به‌طور مکرر دیده می‌شود، نقش نمادینی در روایت‌های تصویری ساجدی ایفا می‌کند. ماهی‌ها گاه با بدن انسان درهم‌تنیده شده‌اند و گاه در کنار شخصیت‌های اصلی جای گرفته‌اند. آثار آفرین ساجدی فراتر از تصویرسازی صرف‌اند. آن‌ها بازتابی از تجربه زیسته، حافظه جمعی و تنش‌های درونی انسان امروز هستند. او با بهره‌گیری از تکنیک طراحی، فضایی خلق می‌کند که در آن مرز میان واقعیت و خیال، هویت و دگردیسی، گذشته و اکنون در هم می‌آمیزد. شخصیت‌های او با نگاهی خیره، بدنی تحریف‌شده و حضوری نمادین، مخاطب را نه‌تنها به دیدن، بلکه به درگیر شدن و اندیشیدن فرا می‌خوانند.
در جهانی که تصاویر به‌سرعت مصرف و فراموش می‌شوند، ساجدی تصویری ماندگار و معنادار می‌آفریند؛ جهانی که از دل تاریخ بیرون آمده اما معاصر است. آشنا، ناآرام و پر از پرسش. هنر او دعوتی‌ست به توقف، تامل و نگریستن دوباره به انسان و جهان.
بام طراحی
انیس تبرایی
