گفت‌وگو فرهاد رضایی با آندره هوسپیان درباره نمایشگاه «پرتره دماوند»
آندره هوسپیان از پدری ارمنی‌تبار و مادری آلمانی، سال 1350 در تهران به دنیا آمد؛ وی در کودکی به تورنتو(کانادا) مهاجرت کرد. تحصیلاتش را در رشته تربیت بدنی تا مقطع کارشناسی ادامه داد. تخصص او در دو و میدانی 100متر و هم‌تیمی‌اش «بن جانسون» بوده است. چندی بعد به ایران بازگشت و مربی دو و میدانی تیم ملی شد. هوسپیان حدود بیست سال است که عکاسی می کند.
ايده پرتره دماوند از كجا شکل گرفت؟
در طول چندین سالی که از کوه دماوند عکاسی کردم، متوجه شدم که ناخودآگاه از مجموعه لنزهای مناسب، برای عکاسی پرتره استفاده کردم. این باعث برخورد ذهنی خودم با این کوه شد. بنابراین نام نمایشگاه اخیرم را «پرتره دماوند» گذاشتم.
جمع‌آوری این مجموعه چه مدت طول کشید؟
حدود پنج سال .
شما مربى تربيت بدنى هستيد؛ چطور شد كه علاقمند به عكاسى شديد؟
دو دهه پیش، در مسیر حرفه‌ای ورزشی، مربی بدنساز گروهی پالاگرایدر حرفه‌ای شدم که قصد داشتند به قله دماوند سعود کنند و با پرش از قله، رکورد پالاگرایدرینگ ارتفاع خاورمیانه را بشکنند. این ماجرا باعث آشنایی من با این کوه زیبا و طبیعت بی‌نظیرش شد. و با گذر زمان علاقه زیادی به این کوه پیدا کردم، باعث شد که به عکاسی از آن بپردازم. تا آن روز هیچ تجربه خاصی از عکاسی نداشتم. عشقم به این کوه باعث شد مرحله به مرحله عکاسی را به صورت خودآموز دنبال کنم، در طی رفت‌و‌آمدها به کوه دماوند متوجه شدم، اکثر افراد حاضر در آنجا توجه‌ای به ابرها و طبیعت بی‌نظیر اطرافش ندارند. این مساله انگیزه‌ام را برای دنبال کردن اتفاقات طبیعی و آب و هوایی کوه دماوند، بیشتر کرد. دماوند از من عکاس ساخت.
در صفحه اينستاگرام شما عكس‌هايى از اين مجموعه هست؛ چرا آن‌ها به اين ٣٥ اثر در نمايشگاه نرسيدند؟
تعدادی ازعکس‌های نمایش داده شده تنها در سطح اینستاگرام بود و در گذشته به نمایش درآمده بود. عکس‌های این مجموعه که در این چند سال گرفته شده، بسیار زیاد است. انتخابم تا به امروز این تعداد عکس بوده است.
تا به امروز! یعنی باز هم ادامه دارد؟
بله؛ عکس‌های دیگری برای نمایش دادن هستند که در آینده برای آن‌ها برنامه دارم.
نقش هنرمند در نماد‌سازى و ارزش‌هاى ملى يك كشور چيست؟
فعالیت روی یکی از نمادهای ملی(کوه دماوند) ما ایرانیان باعث افتخار من بوده، زیرا هنرمند نقش بسزایی در به تصویر کشیدن مسائل اجتماعی، سیاسی، فرهنگی و هنری کشور خود دارد. من هم فکر می‌کنم در این پروژه سهم خودم را در زمینه عکاسی در ایران انجام داده باشم.
درمورد ابعاد قاب‌ها؛ چطور تصميم گرفتيد؟
در مورد ابعاد و نوع کادر هیچ‌وقت محدودیتی قائل نبودم؛ در مسیر کار روی این کوه، برای هرچه بهتر و کامل‌تر به تصویر کشیدن آن به عکاسی پانوراما روی آوردم؛ همین امر از دلایل به‌وجود آمدن این ابعاد است.
چه چالش‌هايى در مسير كارى شما بود؟
طبیعت منطقه و آب‌وهوای خشن و چالش برانگیزش و سعودهای فراوان از خود کوه و کوهستان‌های بلند اطراف، همچنین وسیله نقلیه مناسب و همزمان تهیه و فراگرفتن تجهیزات عکاسی و مهمتر از همه توانایی جسم و روان از چالش‌های مهم در طول این سال‌ها بوده است.
استادان در حوزه محيط زيست واكنشى داشتند؟
زمانش رسیده که ازمسئولین محیط زیست تشکر کنم، زیرا هر زمان نیاز داشتم، وارد مناطق ممنوعه منابع طبیعی آن منطقه شوم، مسئولین محیط زیست مرا یاری، تشویق و حمایت کردند و اجازه‌های لازم را به من دادند.
راوى گاهى اوقات تخريب واقعيت و سرپوشى از برخى زوايا مى‌كند؛ چيزی از اين پرتره بود كه نخواهيد نشان دهيد؟
خیر، در هیچکدام از عکس‌ها این مجموعه چیزی از واقعیت حذف نشده و فقط هدفم نشان دادن واقعیت‌های این کوه بود.
به ديد يك عكاس همان پرتره‌اى بود كه روز اول ديديد؟ يا به مرور تغيير كرد؟
خود کوه و اطرافش مرتب در حال تغییر است؛ اما بیشتر از آنچه که فکر کنید؛ خودم در مسیر عکاسی و آشنایی با آن تغییر کردم و البته بسیار آموختم. این کوه مرا تغییر داد.
هشتمین نمايشگاه شما(پرتره دماوند) بازخوردش چطور بود؟
بازخورد آن به هر لحاظ چه متخصصین در زمینه عکاسی و چه هنرمندان در زمینه‌های دیگر عالی بود و متشکرم از تمام کسانی که مرا یاری و حمایت کردند.
باز هم به سراغ دماوند مى‌رويد؟ يا براى شما يك سوژه سوخته است؟
تا خود نسوزم، این پروژه زنده خواهد ماند.
در بازديدهاى نمايشگاه مورد جالبى بود كه بخواهيد برايمان تعريف كنيد؟
بله، کسانی در بازدید از این نمایشگاه پرسیدند که در این کوه به دنبال چه چیزی هستی؟ پاسخ دادم: خودم.
بام گفت‌وگو
مصاحبه کننده: فرهاد رضایی
