درباره آثار احمد مرشدلو
احمد مرشدلو، از هنرمندان معاصر ایران، طراحی را به عنوان یک رسانه و خودکار را به عنوان ابزار اصلی در آثارش به کار گرفته است. در آثار او ازدحامی از فیگورهای صلابتیافته و استوار دیده میشود که گاه نیمهعریان هستند. این پیکرهها با ازدحام موجود کنار آمده و شرایط حاکم را پذیرفتهاند. نگاهها عمدتا در تاریکی پنهان شده یا به کنارهای دوخته شدهاند، در حالی که نوری گسترده و یکنواخت بر پیکرهها تابیده است. هاشورهای متقاطع، بدون ارزش خطی و به شکلی یکنواخت، سراسر تصویر را پوشاندهاند. تکرار و فاصلههای میان این هاشورها، کنتراستی از روشنایی و تاریکی ایجاد کرده است. این خطوط یکنواخت و متقاطع، نوعی نظم تحمیلشده و اجتنابناپذیر را تداعی میکنند؛ گویی فضایی منظم اما محصور پیکرهها را در بر گرفته است.
در برخی آثار، عناصری همچون سر گوسفند یا دو عروسک که بهصورت سر و ته در کنار هم قرار گرفتهاند، مشاهده میشود. این عناصر با سایههای پرکنتراست و قوی در سرتاسر تصویر، نوعی ترکیب قرینه در بیقرینگی به وجود آوردهاند. بهکارگیری این عناصر به شکلی است که گویی فضایی حاکم بر انسان معاصر را نشان میدهند؛ فضایی که با ارجاعاتی تاریخی همراه بوده و بازتابی از یک چرخه معیوب را به نمایش میگذارد. نور گسترده و روشن روز در آثار مرشدلو، که بر همه چیز تابیده است، حسی از آشکارگی و وضوح ظاهری ایجاد کرده، اما در عین حال، به جای روشنگری، کورکنندگی به همراه دارد. گویی همه چیز در برابر چشمها هویداست، اما هیچکس حقیقت را نمیبیند یا به آن توجه نمیکند. این تضاد میان وضوح و ناآگاهی، بازتابی از وضعیت انسان معاصر است؛ انسانی که در دنیای شفاف و آشکار امروز، همچنان در چرخهای از سردرگمی و بیحسی گرفتار است.
بهکارگیری عناصر متناقض در کنار پیکرهها یا جایگذاری این عناصر در نقاطی که مسیر نگاه را قطع میکنند، حس ناامنی یا عدم تمرکز را در بیننده ایجاد میکند. این آثار تلفیقی از عناصر تصویری فرهنگی و بازتابی از انسان ایرانی معاصر هستند؛ انسانی که هر یک از پیکرهها را میتوان قهرمانی از عصر خود دانست.
بام طراحی
انیس تبرایی