«هنرمند، کاهن و بودای خویش است.»
یادداشتی درباره نمایشگاه حسین مجنی در گالری دنا با عنوان «روزهای خوشدلی»
«هنرمند سلطان، کاهن و بودای خویش است… هنرمند باید آزاد باشد و در هیچ قید و بند گروهی نباید دوام داشته باشد.»
این عبارت، تعریفی است که حسین مجنی از هنرمند دارد. تعریفی که می‌توان از آن به عنوان گزاره این نقاش یاد کرد. با بررسی و مرور آثار او می‌توان این رهایی و بی‌تکلفی را دریافت کرد.
حسین مجنی در نمایشگاه اخیرش در گالری دنا با عنوان «روزهای خوشدلی»، 46 تابلوی نقاشی با ابعاد و تکنیک‌های متنوع ارائه کرده است. آثاری خودانگیخته، با قلمزنی آزاد، خطوطی بیانگر و رنگ‌های درهم‌رونده‌ای که هراسی از خاکستری شدن ندارند.
فضای نقاشی‌های حسین مجنی متکی بر اکسپرسیونیسم است. فضایی که با زیرپانهادن رویه کهن حجم‌نمایی با استفاده از نور و سایه، به سمت نوعی «آزادشدگی» از قید و بند نقاشی کلاسیک پیش می‌رود. در برخی از آثار مجنی شکل‌های اتفاقی و بداهه‌گرایی مشهود است و پیداست که نقاش از میان تاش‌ها و ضرب‌قلم‌های ناگهانی و از سر اتفاق، به ضمیر ناهشیار خود مجال خلق و بازآفرینی جهان ذهنی خود داده؛ جهانی که برخلاف عنوان نمایشگاه (که به کنایه می‌ماند) اثری از روزهای خوشدلی نیست. اندام‌واره‌ها چنان در پس‌زمینه حل شده‌اند که گویی هویت و استقلالی ندارند. چشم‌خانه‌ها تهی و چهره‌ها فاقد احساسات انسانی‌اند. هنرمند در این خودابرازی، خودش را معطوف و مقهور تکنیک و ابزار خاصی نمی‌کند و فارغ از اصول حسابگرایانه و «اتودهای مطالعاتی» به بیان احساس و کنش درونی خویشتن می‌پردازد. آثار او برخاسته از ترس و اضطراب انسان معاصر است. آثاری که نمی‌تواند زیبا باشد؛ چراکه به تعبیر ارنست گمبریج، اگر بخواهیم صرفا به جنبه زیبا و دلپذیر زندگی نظر کنیم، از واقعیت و صداقت به دور خواهیم بود.
بام گردی
آزاده مالکی
