نمایشگاه نقاشی‌های حسین مجنی
گشایش: جمعه ۶ مهر ۱۴۰۳ ساعت ۱۶ تا ۲۱
بازدید: ۹ مهر تا ۲۰ مهر ساعت ۱۶ تا ۲۰
آدرس: میدان فردوسی، خیابان سپهبد قرنی، بالاتر از طالقانی، کوچه سوسن، پلاک ۴
تلفن: ۸۸۹۳۱۷۴۴
گالری روزهای شنبه و یکشنبه تعطیل است.
طراح پوستر: استودیو پارسی
___________________________________________________________
آثار حسين مُجنى، فراز و فرودهايى است از «احساسات» و «دريافت‌هاى» هنرمند؛ جايى كه لحظه‌ها سرنوشت‌ساز هستند و هنرمند به يگانه استاد خود يعنى ضمير «ناخوداگاه‌اش» فرصت بروز و انكشاف مى‌دهد. شيوه نقاشى‌ها متكى بر «اكسپرسيون» و فارغ از «پلان‌بندى» و «اتودهاى مطالعاتى» است؛ در واقع، در اين شيوه از هنر، هنرمند هركَز نمى‌تواند اثرى را دوبار تولید كند، چنانچه با كوچكترين نمودى از «تظاهر» به كلى «ماهيت» و «موجوديت» آثار بى معنا مى‌شود. بنابراين؛ هنرمند با استفاده از «اتوماتيزم» يا «بداهگى» لحظه‌ها را با ضربه‌هاى قلم‌مو و استفاده از پالتِ رنكَى كه از آميختكَى و خاكسترى‌هاى رنكَى مملو مى‌شود، ثبت مى‌كند و از تيرگى رنگ‌ها بر يكديگر واهمه‌اى ندارد. روش بكارگيرى رنگ‌ها و قلم‌گذارى‌ها، حضور پس‌زمينه‌هاى عمدتا تيره و شكل طراحى‌ها به ويژگى‌هاى «اكسپرسيونيسم» و «اكسپرسيونيسم انتزاعى» (اميل نولده، ويلم دكونينگ و خوآن ميجل) نزديک است، با اين حال؛ «طغيان فردى» به مراتب از «سرسپردگى سبكى» نمودِ بيشترى دارد و هنرمند نكَاه نه چندان خوشبينانه خود را در مورد «انسان معاصر» با پرهيز از هر گونه تلاش، در جهت «چشم‌نوازى» و «فريبندكَى» آثارش، ايجاد مى‌كند. گويى، تلاش آثار در به تصوير كشيدن «حقيقت پنهان» است و از روتوش‌هاى «خودآكَاه»، گريزان است. بى پروايى و صراحتِ نقاشى‌ها، حضور «بى معناى» انسان را در مكتب «ابزورد» به خاطر مى‌آورد و مخاطب «موزون انديش» را مى‌آزارد. نقاش در پی جراحت است و جراحى مى‌كند و اين براى مخاطب آثار، چنانچه تصور «رامش‌گرى» از آثار هنرى داشته باشد، كابوس‌وار عمل مى‌كند و او را مى‌هراساند. آثار هنرمند خاستگاهى تصويرى دارد و نقاشى‌ها فارغ از روايت‌گرى به صورت مستقل در هر اثر به بيان اكسپرسيون و صورت كلى تفسيرِ هنرمند از جهان پيرامون‌اش و به ویژه اين مخلوق دم‌دمى مزاج؛ «انسان» مى‌پردازد. اگرچه، هنرمند در ارائه اين تفسير به زبان نقاشى تنها نيست، اما، در اصالتى وجودى و بدون واسطه (درگيرى‌هاى سبكى) به بيان خويش مى‌پردازد و در قالب هنرمندى «مولف» از زبان هنر در راستاى «خود ابرازى» بهره مى‌گيرد.
شهاب‌الدين نژادتهرانى/ 1400
