طراحی لباس و خرده فرهنگ

طراحی لباس

فشن دیزاین یا طراحی لباس و خرده فرهنگ

طراحی لباس برای همیشه نظام هرمی را دنبال نکرد. نظام هرمی در صنعت فشن یعنی: یک دیزاینر در راس مد، الگوی پوششی را تعیین کند که مورد تقلید اکثریت جامعه قرار گیرد. احتمالا آخرین باری که صنعت فشن، به‌طور انحصاری در چنین نظامی نفس کشید واسط دهه ۱۹۵۰ میلادی با دیزاین‌های رِتوی کریستین دیور بود. او در اروپای ویران شده پس از جنگ، سعی در بازتولید یک فضای پرطمطراق و رمانتیک، برای روی‌گردانی از تخریب و آسیب‌های روانی پساجنگ، در لباس‌های تجملی خود داشت.

اما جز آنکه دیزاین‌ پرچین دامن‌های دیور و اکسسوار‌های فراوان در لباس‌ها نمی‌توانست با فضای شهری و پر تحرک اروپای مدرن سازگاری پیدا کند, هزینه‌ گزافی که محصولاتش به مصرف کنندگان تحمیل می‌کرد نیز باعث شد عده‌ی زیادی از مردم جنگ‌زده و درگیر بحران مالی از شیوه او پیروی نکنند.

از سویی فقر، درگیری‌های سیاسی و تغییرات اجتماعی، نوعی تجدد فکری را در بطن جامعه اروپایی رشد می‌داد که مخالف مصرف‌گرایی و زندگی صنعتی رو به رشدی بود که فشن و رسانه‌های متمول آمریکایی و اروپایی سعی در گسترش و تبلیغ آن داشتند.

این عوامل و عوامل سیاسی و جامعه‌شناختی دیگر مسبب تولد خرده فرهنگ / پادفرهنگ‌ های متعدد در اجتماع شد. این خرده‌فرهنگ‌ها، عموما متشکل از جوانان معترضی بود که نگاه منتقدانه‌ای در تضاد با سیاست‌های حکومتی و سنت‌های نسل پیش از خود داشتند و سودای تغییر در سرشان پرورش می‌یافت. بیشتر این خرده‌فرهنگ‌ها زاده قشر تهی دست و آزادی‌خواه اروپا بودند که عموما بلندترین پرچم اعتراض‌شان استفاده از لباس‌ها و ساختار ظاهری متضاد یا خارج از عرف اجتماعی بود که در قدم‌های اول، آن‌ها را منفور و طرد شده نمایش می‌داد.

شلوار جین پس از انحصار کارگران

پوشیدن شلوار جین که پیش از آن در انحصار قشر کارگر بود؛ استفاده از تتو؛ پیرسینگ، راهپیمایی‌ خیابانی و… می‌توانست گاها از آنها چهره‌ای تهدید کننده و معترض خلق کند.
اما تفکر این‌جوانان به زودی هواخواهان زیادی پیدا کرد و دیزاین خودساخته لباس‌هایشان توسط عده‌ زیادی مورد تقلید قرار گرفت.

این روند تا جایی ادامه پیدا کرد که این دیزاین‌های اعتراض‌گونه توسط خانه‌های مد نیز مورد بازتولید جهانی قرار گرفت و در موارد بسیاری کارکرد اولیه خود را از دست داد.