بام گردی و داوود موسوی

•نمایشگاه نقاشی های داوود موسوی
•گالری شیرین

“داوود موسوی” متولد ۱۳۵۱ در تهران است و در سال ۶۷ وارد هنرستان هنرهای تجسمی تهران شد.

او نزد اساتید برجسته‌ای چون پرویز ایزد‌پناه، منوچهر معتبر، سمیعی و اسدیان آموزش دید. پس از دو سال از فارغ‌التحصیل شد. همزمان با دوران دانشجویی در همان هنرستان در سال ۷۳ مشغول به تدریس شد.

دو سال بعد یعنی از سال ۷۵ بنده افتخار شاگردی و آشنایی با ایشان را در هنرستان پیدا کردم.

او بسیار جدی، منضبط، متشخص و با دستانی قوی و توانا در طراحی و آناتومی بود و گه‌گاه لبخندی شیرین بر لب داشت.

نمایشگاه او در “گالری شیرین” اولین نمایشگاه انفرادی رسمی اوست. (که این موضوع نیز خود جای تحلیل و بررسی دارد. امیدوارم روزی به واکاوی این امر و علل مهجور ماندن طیفی از هنرجویان هم نسل او در سال‌های بعد بپردازم.)

نمایشگاه، بدون عنوان است و شعری از اخوان روی دیوار ورودی گالری، جای استیتمنت، خبر از سردی و غمی هستی شناسانه دارد.

سیاهی مطلق زمینه آثار بیننده را به سیاهی نامتناهی کائنات سوق می‌دهد. سرهای معلق در فضای اثر چون اجرام آسمانی، سرد و ساکت و رها سیر می‌کنند. خطوط پیرامون سرها به فضای سه بعدی و در حرکت آن‌ها انجامیده است.

نوعی نابودی هستی شناسانه در کارها دیده می‌شود. هم در هر اثر به تنهایی و هم در کل سلسله کارها، لحظه به لحظه و ذره ذره رو به تجزیه شدن می‌رویم. اما یک چیز در همان حال همچنان حاضر است و آن خودِ بودن و هستندگی‌ست.

تا جمجمهِ بی گوشت و استخوانِ بیجان و حیاتِ شی واره شده پیش می‌رویم. اما جدا از حیات و ممات، آنچه همچنان هست خود هستی و خود حضور است و آگاهی از این حضور.