درباره دیوید بیلی
هنگامی که دیوید بیلی (David Baily) در اوایل دهه 1960 وارد صحنه شد، صنعت مد را تا حد زیادی تکان داد. تصاویر او مسیر متفاوتی از عکاسی آن روز را طی می‌کرد؛ زمانی که مدل‌ها زمانی سفت و سخت ژست می‌گرفتند، تصاویر بیلی با انرژی و پویایی آغشته بود، زیرا او سوژه‌هایش را تشویق می‌کرد تا شخصیت‌های خود را به نمایش بگذارند. او با کنار گذاشتن قوانین سخت‌گیرانه نسل قبلی عکاسان پرتره و مد، انرژی فرهنگ خیابانی جدید و غیررسمی لندن را در آثارش بروز داد. خیلی زود به او پیشنهاد کار در ووگ داده شد؛ جایی که او عکاسی مد را به شکلی که ما می شناسیم شکل داد و مفهوم «سوپرمدل» را از طریق کارش با ژان شریمپتون به وجود آورد.
دهه 60 و مشاهیر
دهه 1960 برای بیلی دوره بسیار مهمی بود، به همین دلیل است که گالری گاگوسیان لندن تصمیم گرفت برخی از مهم‌ترین عکس‌های سیاه و سفید آن دوره کاری وی را در نمایشگاه دهه 60 ارائه دهد. در میان آثار این نمایش، پرتره‌های افراد مشهوری چون جین بیرکین، مایکل کین، میک جگر، جان لنون، پل مک‌کارتنی، کاترین دونو و اندی وارهول به چشم می‌خورد.
بیلی یا اودون
برخی گفته‌اند که تصویر افراد روی یک پس‌زمینه سفید ساده، به کار ریچارد اودن هم شباهت دارد. البته در واقع که او پیش از اودون این نوع عکاسی را آغاز کرد و با این تفاوت که آثار بیلی افراد مشهور را در موقعیتی متفاوت و جدا از زمینه شهرت ایشان به تصویر کشیده است. گاه زاویه اغراق‌آمیزی برای عکس‌برداری انتخاب کرده و گاه با نمای بسته فقط چهره فرد را در قاب قرار داده و در مواردی هم چهره را به کنار یا گوشه کادر رانده و از نگاه خالی اودون فاصله گرفته است.
وارهول دود می‌شود
چنین تصاویری ناشی از توانایی او در ایجاد احساس راحتی در افراد در صحنه عکس‌برداری است. او می‌گوید: «در زمان عکاسی خیلی عکس نمی‌گیرم. در واقع قبل از شروع کار زمان زیادی را صرف گفت‌وگو می‌کنم تا مدل احساس آشنایی و راحتی بیشتری با محیط داشته باشد و بعد عکس می‌گیرم.» چنین است که برخی بیش از دیگران خود را در مقابل لنز او رها می‌کردند. البته بیلی همیشه هم موفق نبود. او می‌گوید: «البته اندی وارهول به طرز عجیبی درونگرا بود. وقتی داشتم از او عکس می‌گرفتم، احساس می‌کردم دنبال دود می‌روم. انگار درست در مقابل شماست، می‌توانید آن را ببینید، اما وقتی برای گرفتن آن دست دراز می‌کنید، پراکنده و ناپدید می‌شود.»
سرآغاز علاقه به عکاسی
اگرچه او عکاسی مد و همچنین عکاسی از برخی از مشهورترین افراد را محور کار خود قرار داده، اما این تمایل برای مستندسازی افراد بااستعداد یا مشهور نبود که اولین بار بیلی را به وادار به عکاسی کرد. او که در لیتون استون لندن در جریان جنگ بزرگ شد، از نزدیک اثرات مخرب جنگ را دید. او به یاد دارد که در نوجوانی به واسطه مواجهه با عکسی در صفحه اول روزنامه، از قدرت تصویر آگاه شده و سپس به عکاسی علاقه پیدا کرده است. عکس مذکور تصویر خلبانی بود که هدف گلوله قرار گرفت و در اثر سقوط هواپیمایش به شدت سوخته بود. بیلی می‌گوید: «این عکس که در صفحه اول دیلی میرر بود، من را ترساند و قدرت تصویر را بر من آشکار کرد. البته الهام واقعی من از فیلم‌ها نشات گرفت. من همیشه در سینما بودم و یک شیلینگ می‌دادم تا هر فیلمی را که در آن روز پخش می‌شد، ببینم.»
بیلی در بیش از شش دهه کار عکس‌هایی از مشاهیر حوزه‌های مختلف گرفت که برخی از آن‌ها مشهورترین عکس‌های آن افراد هستند. او از هنرمندان، خواننده‌ها، سیاسیت‌مداران و دیگران عکس‌هایی به شیوه خاص خود و البته متناسب با زمانه می‌گرفت؛ عکس او از ملکه الیزابت در قطع و قالب اینستاگرام، بسیار مشهور است.
زندگی و کار بیلی
دیوید بیلی دوم ژانویه 1938 در شمال لیتون در شرق لندن به دنیا آمد. در پانزده سالگی مدرسه را ترک کرد، زیرا او از نارساخوانی و اختلال مهارت‌های حرکتی رنج می‌برد. در سال 1956 در نیروی هوایی سلطنتی ثبت نام کرد. در حالی که در سال 1957 به سنگاپور اعزام می‌شد، اولین دوربین خود را خرید که یک رولیفلکس بود. سه سال بعد، در 1959 کار خود را به عنوان دستیار جان فرنچ که عکاس مد بود، آغاز کرد. خیلی زود به عنوان عکاس با مجله مد ووگ قرارداد بست.
او برخی از برجسته‌ترین پرتره‌هایش را در قالب سه مجموعه از سال 1965 تا 1969 عکاسی کرده است. علاوه بر این، در اوایل دهه 1960، او کارگردانی اولین فیلم از صدها آگهی تجاری را آغاز کرد و به خاطر آن در سطح بین‌المللی شناخته شد. مهارت وی به عنوان یک فیلمساز، او را به یکی از چهره‌های برجسته در صحنه هنر لندن، در کنار افرادی مانند ترنس دونوان و برایان دافی، تبدیل کرد.
بام عکاسی
بهار وفایی
