درباره آثار مینو مهین
جدا از حماسه‌ها و افسانه‌ها هر چه از گذشته به ما رسیده، رازآمیز یا دست کم حاوی امر مجهولی است. از سوی دیگر امر مجهول همواره ما را به کشف خود فرا می‌خواند. شاید به همین دلیل است که بسیاری از هنرمندان نیز مجذوب گذشته می‌شوند و مدام با عناصر و موضوعات دیر و دور کار می‌کنند.
مینو مهین نیز یکی از همین هنرمندان است، با این تفاوت که با مطالعه گذشته، پیکرهایی می‌سازد که نه فقط ما را به خوانش گذشته دعوت می‌کنند، بلکه گویی آیینه‌ای در برابر ما قرار می‌دهند تا تیرگی‌های خود را در سکوتی پایان‌ناپذیر به نظاره بنشینیم. پیکرهایی نیم حیوان و نیم انسان که همچون توتم‌هایی خاموش ما را می‌نگرند.
مینو مهین که اساسا هنرمندی تجربه‌گر است و سال‌ها در سفر بوده از چین و پاکستان ال آلمان و ایتالیا را دیده، معتقد است که تجربه زیست در فرهنگ‌های متنوع، علاوه بر تجربه اندوزی، او را به تجربه‌های بیشتر سوق داده است. او که پس از یادگیری طراحی در رشته سینما تحصیل کرده، تجربیاتی در زمینه طراحی صحنه تئاتر و همچنین زیورآلات دارد که عموما از مواد ساده و دم دستی ساخته شده‌اند. او چند اثر در حوزه هنر زمینی هم ساخته است. در پیکرسازی نیز نه فقط با عناصر متعدد فرهنگی، از جمله نمادهای جانوری، مومیایی و نقش‌مایه‌های ساده بدوی، بلکه با مواد متعدد و گاه نه چندان متعارف همچون پارچه، کاغذ، فلز، گل، چرم، شیشه و غیره کار کرده است.
آن‌چه در اغلب آثار مینو مهین به چشم می‌آید سادگی در عین پیچیدگی است؛ گویی داستانی مفصل در دل هر کدام از پیکرهای بی‌آلایش وی نهفته است و زمان آن را هویدا خواهد کرد. فرم‌های ساده و خلاصه شده در تضاد با بافت‌های متعدد و متنوع نیز حاکی از گذشته چند فرهنگی این آثار هستند. همچنین در مواردی فرم‌های تودرتوی این احجام میان تهی میل به رخنه در آن‌ها را در بیننده برمی‌انگیزد و ناکامی در این امر، تاکید موکد است بر ناتوانی ما از رمزگشایی گذشتگان.
(بخشی از یادداشت زروان روح‌بخشان درباره مینو مهین)
بام پیکرسازی
زروان روح‌بخشان
