بهزاد حاتم
گروه نقاشان و مجسمه‌سازان دومین نمایشگاهش را بر پا کرد و این به اعتقاد من
یکی از مهم‌ترین رویدادهای هنری سرزمین ماست، خیلی مهم‌تر از برپایی نخستین نمایشگاه این گروه.
نمایشگاه اول یک آغاز بود و ما عادت کرده‌ایم که شاهد ادامه نیافتن بسیاری از آغازها باشیم.
پس بپذیریم که نمایشگاه دوم، یعنی ادامه، بسیار پر اهمیت‌ترست.
اهمیتی که از آن صحبت می‌کنیم، تنها به خاطر دوام یک گروه نیست، گرچه همین هم به تنهائی،
بر زمینه عادات ما، می‌درخشد، اما بخش بزرگ این اهمیت، ناشی از کاری است که این گروه می‌کند.
در روزگاری که به دنبال موفقیت یکی دو نفر، همه نمایشگاه‌ها پر از آثار نقاشان خطاط و خطاطان نقاش شده‌است و تازه همین‌ها، در قیاس با بقیه‌ی چیزهایی که درودیوارها را پر می‌کند: سوررآلیسم زنانه، رسم فنی مردانه و شاهکارهای بسیار بچگانه دلچسب و بی‌آزار می‌نماید، چند نفری آمده‌اند و در یک ارتباط ذهنی گسترده با گستره جهانی هنر امروز، به سنت شده‌های ابلهانه‌ای که دیوارها را می‌پوشاند و ذهن تماشاگر و هنرمند و منتقد ما را پر کرده‌است، پشت‌پا زده‌اند و از آن مهم‌تر به آنچه برای خودشان سنت شده بوده است، گاه سنتی همراه با شهرت و اعتبار و پول و به‌به و عکس و رپرتاژ.
