روز جهانی بدون رژیم
از میانه قرن بیستم، تصاویر ساختگی نشریات مد و زیبایی و همچنین قهرمان‌سازی‌های هالیوودی عامل اصلی افزایش موارد اختلالات خوراک و غذا در بین مردم، به‌ویژه جوانان شده است؛ بیماری‌های جسمی و روانی متعددی از جمله “بی‌اشتهایی” یا آنارکسیا (Anorexia) و عدم اعتماد به نفس و بدن‌های غیرواقعی و رژیم‌های غذایی ناسالم و خطرناک، برخی مشکلات ناشی از این اختلالات است. علاوه بر این، ساز و کار قدرت و سرمایه نیز از این امر بهره برده و علاوه بر کنترل بدن انسان مدرن، او را گرفتار مصرف‌گرایی نیز کرده است. روز جهانی بدون رژیم نتیجه یک جنبش طولانی مدت برای از بین بردن شرم از “بدن خارج از فرم” است که همان مناسبات هالیوودی در به عنوان الگوی زیبایی در جهان جا انداخته است. روز بدون رژیم مخالفت با ساز و کار و وضع موجود است. این نام‌گذاری به معنای پرخوری و یا خوراک ناسالم نیست، بلکه در راستای ترویج شیوه زندگی سالم برای همه مردم با انواع بدن‌های متفاوت است. هدف نام‌گذاری این روز، تشویق مردان و زنان در سراسر جهان به قدردانی از بدن خود است.
تاریخچه
پرچمدار نام‌گذاری روز جهانی بدون رژیم مری اونز (Mary Evans) فمینیست انگلیسی بود. مری که خودش دچار بی‌اشتهایی شده بود، گروه “رژیم شکنان” (Diet Breakers) را راه اندازی کرد که خیلی زود تبدیل به یک سازمان مردم‌نهاد فعال در زمینه آموزش و ترویج شیوه‌های زندگی و خوراک سالم شد. او ششم ماه می سال 1992 برای اولین بار این روز را به عنوان روز جهانی بدون رژیم نام‌گذاری کرد و از طریق سازمان خود آن را گسترش داد و توجه عمومی بیشتری را جلب کرد.از آن سال تاکنون این روز را به عنوان نماد مقابله با مسائل و دشواری‌های مختلف در مورد رژیم غذایی و آگاهی از بدن، گرامی می‌دارند.
اهداف کلی سازمان “رژیم شکنان” آموزش مردم در مورد روش صحیح رژیم غذایی مسئولانه و موثر است و همچنین دست کشیدن از رژیم‌های سخت و اختصاص دادن حداقل یک روز استراحت به بدن و لذت بردن از خوراک و مهم‌تر از همه، تجلیل از بدن‌های متنوع با شکل‌های متفاوت و اندازه‌های مختلف.
بدن زیبا یا زیبایی بدن
چنان که مری اونز هم در اغلب سخنرانی‌های خود تاکید کرده، اندام‌ها در هر شکل و اندازه‌ای می‌توانند زیبا باشند؛ «اصل زیبایی بدن است، نه بدن زیبا! که الگوهای آن مدام تغییر می‌کند و پیروی از این الگوهای متغیر انسان را به دردسر می‌اندازد.» از پیکرهای نقاشی‌ها و نقش‌برجسته‌های یونان و مصر باستان تا آثار روبنس و بوشه، با بدن‌های متفاوتی مواجه هستیم که تنها یک اشتراک دارند و آن هم این‌که بدن انسان هستند و انسان‌ها همه با هم برابرند با هر بدنی که دارند. چنان که لیندا ناکلین هم گفته، بنیان بازنمایی بدن در هنر همواره اصالت زیبایی بدن است که هر چند در دوره‌های مختلف، مبتنی بر معیارهای زمانه بوده، اما همواره در کنار بدن آرمانی خدایان بدن‌های واقعی انسان‌ها را هم می‌بینیم.
توضیح تصویر: نمای پایانی ویدیویی از جودی استیل. او در یک ویدیو با عنوان “تصویر بدن”، روی شکم خود نقاشی می‌کند و این توهم را ایجاد می‌کند که گویی بدن او به شکل دردناکی گره خورده است. تصویر نهایی بدن او را همچون یک ساعت شنی با کمری باریک و در واقع گره خورده نشان می‌دهد. این ویدیو حکایت از تلاش مردم برای رسیدن به اندام مثالین، لاغر و به اصلاح “خوش هیکل” دارد که بر مبنای الگوهای هالیوودی، معیار زیبایی فرض شده است.
