ساعتی در میان تماشاگران و تصویربرداران منتظر بمانی و در این فاصله به جای نمایشی که برای دیدنش آمده بودی، خود را و جمعیت سرخوش را در آیینه‌های بزرگ ببینی. شاید پیش از اجرا باید محل را ترک می‌کردی تا چنین گرفتار تناقض نشوی! زیرا الکساندر مک‌کویین معمولاً سلطه مناسبات تجملی طراحی مد بر خود و مخاطبانش را با صراحت بسیار بروز می‌دهد. او به همان اندازه که به طراحی لباس‌هایش اهمیت می‌دهد، تناقضات کار خود را با پیام‌های ناراحت‌کننده و گاه هولناک همراه می‌کند.
تماشاگران منتظر
مهمان‌ها وارد خانه مد شدند، جایی که یک مکعب آینه‌ای عظیم وسط آن قرار داشت و عملا آن‌هارا مجبور می‌کرد تا قبل از شروع نمایش، بازتاب‌های خود را ببینند. مک‌کویین گفته: «ایده این بود که چهره مردم را به خودشان نشان دهم. می‌خواستم آنها را وادار کنم فکر کنند که آیا هر کدام از ما واقعاً خوبیم؟ من واقعاً به همان خوبی هستم که می‌بینم؟»
نمایش عمداً با یک ساعت تاخیر شروع شد. حضار در اطراف یک جعبه بسیار بزرگ آینه‌ای زیر نور شدید نشسته بودند. آنها نمی‌توانستند داخل جعبه را ببینند و ناچار بازتاب خود و اطرافیانشان را تماشا کردند.این سناریو بی‌رحمانه اما معنادار بود. حاضران مخاطبان حرفه‌ای مد بودند، یا آن‌گونه که سارا موور روزنامه‌نگار توصیف می‌کند «گردآورندگان اصلی غرور کاذب». مک کویین ناظران را به اشیا تقلیل داد یا اجرا را از مدل‌ها را به تماشاگران برگرداند. در هر حال موقعیت تغییر کرد.
نمایش یا مبالغه
وقتی بالاخره چراغ‌های خانه مد خاموش شد، اتاق بزرگ آینه‌ای از داخل روشن شد.؛ فضایی شبیه به یک تیمارستان. مدل‌هایی که سربند و کلا‌ه‌های غریبی به سر داشتند، به طرز ناشیانه‌ای در مکعب حرکت می‌کردند. انگار گروهی از بیماران روانی به شکل مبالغه‌آمیزی در راهروهای تیمارستان، ادای قدم برداشتن مدل‌ها را درمی‌آوردند. بازدیدکنندگان می‌توانستند داخل این اتاق بزرگ جعبه‌مانند را ببینند، اما مدل‌ها نمی‌توانستند بیرون را ببینند. مدل‌ها همچون دیوانگانی با لباس‌های تزیین شده با پر، لباس‌های پیچیده با پوسته‌های صدف و اسلایدهای میکروسکوپی رنگ‌شده، همراه با کفش‌های «بدون پاشنه» که علاقه مک کویین به فیلم پرندگان هیچکاک را بار دیگر آشکار می‌ساخت.
پرده آخر
بعد از آن که همه مدل‌ها صحنه را ترک کردند انگار همه چیز متوقف شد، اما دیوارهای شیشه‌ای اتاق مکعبی دیگری که در بخش روانی بود باز شد و به زمین افتاد و شکست؛ زنی فربه و برهنه و لمیده نمایان شد. زنی که صورتش را نقاب پوشانده بود و از طریق لوله نفس می‌کشید و پروانه‌ها او را احاطه کرده بودند. این تصویر مستقیماً به یکی از عکس‌های مشهور جوئل پیتر ویتکین، با عنوان «آسایشگاه» (Sanitarium) اشاره داشت. در آخر نمایش تمامی مدل‌ها جلو می‌آیند و دستشان را روی شیشه می‌گذارد و اولین تماس غیر مستقیم خود با مخاطب را برقرار می‌کنند. مک کویین در این نمایش تمام انتظارات مخاطب را درهم شکست و دید تازه‌ای از زیبایی ارائه داد.
لی الکساندر مک‌کویین طراح مد انگلیسی (۱۷ مارس ۱۹۶۹ – ۱۱ فوریه ۲۰۱۰) به مدت 5 سال طراح اصلی برند ژیوانشی بود. سپس با ایجاد برند الکساندر مک‌کویین به شهرت رسید. در نمایش مجموعه «ووس» (Voss) به عنوان مجموعه بهار و تابستان 2001، او همچون یک کارگردان عمل کرد. او علاوه بر طراحی لباس‌ها، صحنه و تمام حرکات مدل‌ها را نیز طراحی کرد، چنان که گویی یک تئاتر را به صحنه آورده است.
بام طراحی مد
مهسا دورقیان
