به بهانه زادروز نن گلدین؛ خودنگاره‌های عکاس زندگی
« کار من همواره برآمده از عشق و همدلی بوده است.»
نن گلدین (Nan Goldin) دوازدهم سپتامبر 1953 در واشنگتن متولد شد. یازده ساله بود که خواهرش باربارا خودکشی کرد و تاثیر عاطفی این واقعه بر وی بسیار سنگین بود. در پانزده سالگی با عکاسی آشنا شد و عکس‌های سیاه و سفیدی از دوستانش گرفت و در 1973، اولین نمایشگاه خود را در بوستون برگزار کرد. او که در دانشکده به چاپ سیباکروم (Cibachrome) علاقه پیدا کرده بود، پس از دریافت کارشناسی هنر در 1978 به نیویورک رفت و این شیوه را بیش از پیش فراگرفت. در همین زمان و با حضور در فضاها و محافل پانک‌ها بسیاری از عکس‌های مشهور خود، همچون مجموعه «تصنیف وابستگی جنسی» (1980-1986) را گرفت. مجموعه‌هایی از جزییات لحظات خصوصی و صمیمی زندگی خود، دوستان، زوج‌های عاشق، همجنسگراها و افراد معتاد به مواد مخدر گلدین را به عنوان عکاس مستقیم زندگی در دوسالانه ویتنی 1985 معرفی کرد. آثار او در جشنواره‌های عکس و فیلم متعددی مانند جشنواره‌های ادینبورو و برلین ارائه شد. زندگی به تصویر کشیده شده در عکس‌های وی تاثیر خود را نشان داد. بسیاری از افراد حاضر در عکس‌های اوف اوایل دهه 1990 مرده بودند. در سال 1988 خود گلدین در یک بیمارستان توانبخشی بستری شد. البته که او همچنان صراحتاً مستندسازی زندگی خود را ادامه داد و تجربیات بیمارستان خود را نیز در کارش گنجاند. با گذشت زمان، موضوع عکس‌های او از رها شدگی ویرانگر جوانان، به صحنه‌هایی از والدین و خانواده در محیط‌های عمومی‌تر تغییر کرد. در 1994 مجموعه‌ای از تصاویر جوانان ژاپنی را با همکاری نوبویوشی آراکی عکاس منتشر کرد. علاوه بر این‌ها، اخیراً عکس‌های منظره درخشانی را ثبت کرده که تداعی‌کننده نگاه رمانتیک‌های آلمانی مانند کاسپار دیوید فردریش است.
در میان عکس‌های آنی گلدین، مجموعه‌ای از خودنگاره‌های متنوع در موقعیت‌های متفاوت خودنمایی می‌کند که طی مدت زمان طولانی و در شهرهای مختلف ثبت کرده و بیانی نمادین از حال و روز ناظر مستقیم زندگی به دست می‌دهد. او در این باره گفته است: « من در مواقع بحران یا تغییر موقعیت از خودم عکس می‌گیرم تا جایی برای ایستادن در روند تغییرات پیدا کنم. گرفتن پرتره از خود، راهی برای نگهداشتن خود است.»
بام عکاسی
نویسنده: بهار وفایی
