نگاهی به نمایشگاه آثار مهدیه سهرابی، به انتخاب آیدین خانکشی‌پور، در گالری نیان، با عنوان «بازگشت ناپذیر»
بیایید گم شویم
فرم‌های هندسی نقاشی‌های مهدیه سهرابی که در استیتمنت «خانه» نامیده شده‌اند با تیرگی مسلط در پالت رنگی به تصویر درآمده‌اند. خانه‌هایی که در ظاهر امر، چیزی بیشتر از سطوح تخت هندسی تیره نیستند، اما در باطن، فرم‌هایی آشنا به نظر می‌رسند. کنترل تیرگی‌ها در این فرایند، در ترکیبی از تقسیم‌بندی فضا به شکل هندسی، با مهارت چشمگیری انجام شده است. به طور مشخص شکستن قالب هندسی در برخی از آثار با عدم کنترل رنگ یا حرکت قلم‌مو، جلوه بهتری را به نمایش می‌گذارد. نکته دیگر در این کارها از بین‌بردن مرزبندی‌های هندسی در ترکیب فضای کلی کار است که با کمک طیف رنگی محدود ایجاد شده است. این رفتار برای بیننده شاید در نگاه اول کمی آزاردهنده باشد، اما در مسیر کشف و شهود او، باعث یافتن و دست پیدا‌کردن به اصل ماجرا می‌شود. هرچند آثار نمایشگاه اخیر مهدیه سهرابی در شکل کلی، شباهت زیادی به آثار مجموعه «شکاف‌ها» از ریچارد سرا دارد، اما فضای مبهم و تیره در آثار هر دو هنرمند، حاکی از هم گسیختگی‌های روان‌شناختی و هستی‌شناختی است. به مانند آثار سرا، در کارهای سهرابی نیز فضایی از استعاره‌های مینیمال وجود دارد. آنجایی که «خانه» در مفهوم و معنای عام خود و حتی در تعریفی کاملا شخصی، برای بیننده آشنایی‌زدایی شده و در هیات یک فرم تیره، روی زمینه‌ای تیره‌تر به نمایش درآمده است. تقلیل خانه به یک فرم هندسی با سطوح مشابه و اشاره‌های موجز مانند پنجره و نشان دادن آن در حالت سایه‌نما، هرگز فرم آشنایی از «خانه» برای بیننده نیست. همانند اشاره در استیتمنت نمایشگاه که صحبت از مورد مجهول از دست رفته‌ای می‌کند، در این‌جا هیچ‌گونه فضای منفی وجود ندارد، فضای مثبت روی فضای مثبت، تیرگی روی تیرگی و رنگ روی رنگ تاکید بر مفهوم گنگ و گمشده‌ای است که بنا بر عنوان نمایشگاه، بازگشت ناپذیر است. خاصه که تیرگی مسلط بر فضای این آثار عمقی مبهم به تصویر بخشیده و گویی از ما دعوت می‌کند تا در این تاریکی گم شویم و هرگز بازنگردیم.
