به بهانه زادروز باب دیلن
«هدف هنر متوقف کردن زمان است.»
رابرت الن زیمرمن (باب دیلن) خواننده، موسیقی‌دان، ترانه‌سرا، نویسنده، نقاش و فیلم‌ساز مشهور آمریکایی بیست و چهارم ماه می ۱۹۴۱ متولد شد. باب دیلن برنده جنجالی نوبل ادبیات سال ۲۰۱۶، از سال‌های دهه شصت میلادی، با طراحی جلد آلبوم‌های موسیقی مشهوری مثل موسیقی «از صورتی بزرگ» (Music from Big Pink) و «خودنگاره» (Self-Portrait 1970)، توجه طرفداران را به وجه متفاوتی از بیان هنری خود جلب کرد. دیلن سال ۱۹۷۴ با نورمن رابن آشنا شد و فلسفه «صداقت ادراک» رابن تاثیر زیادی بر آثار هنری دیلن، به‌ویژه آثار تجسمی وی داشت. دیلن در مورد این دوران می‌گوید: «او [نورمن رابن] ذهن، دست و چشم من را طوری هماهنگ کرد که من توانستم آگاهانه کاری را انجام دهم که ناخودآگاهم حس می‌کرد.»
«تصویر کردن زندگی به همان شکلی که دیده می‌شود و نه آن‌طور که تخیل می‌شود.»
لحظه‌های ثبت شده در آثار ستاره راک آمریکایی، تلفیقی از نبوغ هنری و دلبستگی نوستالژیک هنرمند است؛ تفاوتی ندارد نقاشی سکانسی از یک فیلم باشد یا غروب خورشید در امتداد جاده. باب دیلن در تمام تابلوها ذهن شاعرانه‌اش را با رنگ‌های عمیق و خطوط مشخص به تصویر می‌کشد. خطوط اکسپرسیو آثار دیلن شاید نماد سفرهای بی‌شمار هنرمند و تلاش برای ثبت یک لحظه، یک مکان و یک زمان باشد. نقش‌مایه‌های تکرارشونده، بیننده را تشویق می‌کند تا به آرامی به تصویر نگاه کند و عمق رنگ‌ها و مسیر تکامل تصویر را کشف کند. دیلن در نقاشی‌هایش همانند اشعار و موسیقیش راوی آن چیزی است که می‌بیند و روایتش کاملا تحت تاثیر حالی است که در آن لحظه دارد. همان‌طور که در موسیقی صدای دیلن می‌تواند صاف، شکننده و حتی خشن باشد، با تماشای نقاشی‌هایش هم می‌توان نگاه مست، شاعرانه، دلتنگ و نوستالژیک هنرمند برای آمریکای روزگار گذشته را تشخیص داد.
در مواردی او این تداعی‌ها را با تکرار یک قاب‌بندی از یک منظره با رنگ‌های متفاوت، یادآوری می‌کند. گویی می‌خواهد همچون بسیاری از نقاشان امپرسیونیست و برخی از اکسپرسیونیست‌ها، آن منظره یا چهره را در زمان امتداد بخشد و زمان گذشته بر آن را متوقف سازد.
بام نقاشی
نویسنده: یاسمن شاپوری
.
