نوزدهم شهریور 1314 در تهران چشم به جهان گشود.
تابستان‌های کودکی و نوجوانی را در روستای اجدادی خود،
کهک در نزدیکی کاشان گذراند. به گفته وی، کوچه‌های این روستا،
بناهای قدیمی با سقف‌های گنبدی، کارگاه‌های بافت سنتی
پر از قرقره و نخ‌های رنگارنگ، کارگاه‌های آهنگری و نجاری
و غیره تصاویر ماندگار حافظه او هستند. در نوجوانی یادگیری
نقاشی را زیر نظر چند استاد آغاز کرد با اصول و تکنیک‌های
نقاشی آشنا شد. رمز و راز طبیعت، زیبایی‌های روستا و صنایع دستی بومی،
بقایای تمدن کهن ایران تخیل او را غنی کرد.
بعدها و پس ورود به هنرکده هنرهای تزیینی، به مطالعه عناصر دیداری و
فرهنگ و هنر سنتی و اساطیری ایران پرداخت. در این هنرکده
علاوه بر نقاشی و مجسمه‌سازی، طراحی داخلی نیز آموخت.
در همین زمان شیفتگی او به نقوش باستانی بیشتر شد
و مطالعه و کار با سرامیک و گچ را آغاز کرد.
وحدت فرم‌های خاص نقاشی‌های این دوره وی به الگویی
برای کارهای بعدی بدل شد. هر چند که مدتی با هنرمندان جنبش سقاخانه همراه شد،
اما پس از مدتی صراحتا جدایی خود از این جریان را اعلام کرد
و با هنرمندان تالار قندریز همراه شد. اغلب آثار وی نمایانگر برخورد انتزاعی و هندسی با نمادهای کهن هستند.
تمرکز او بر الگوها و آثار مربوط به تمدن سومر و آشور
و به ویژه نقش برجسته‌های ایلام باستان بوده است.
چنان که رویین پاکباز، درباره او نوشته است: «چهل سال فعالیت خلاق مسعود عربشاهی جست‌وجوی یک هنرمند نوگرا در گستره تاریخ فرهنگ‌های کهن به‌ویژه فرهنگ ایرانی را نشان می‌دهد. هنرمندی که در آغاز از میراث خاورمیانه بهره می‌گرفت، سپس به نمادپرازی در جهان باستان علاقه‌مند شد و اکنون روح رمزآمیز اعصار گذشته را به دنیای پویای امروز فرامی‌خواند.»
او هنرمند تجربه‌گری بود و علاوه بر کار با مواد مختلف و حکاکی روی فلز و گچ، چندین نقش‌برجسته وسیع طراحی و اجرا کرده است که متاسفانه برخی از نمونه‌های شهری آن از بین رفته‌اند. در راستای همین تجربه‌گری بود که به همراه مارکو گریگوریان، مرتضی ممیز، غلامحسین نامی، سیراک ملکنیان، فرامرز پیلارام و عبدالرضا دریابیگی گروه آزاد نقاشان و مجسمه‌سازان را با رویکرد هنر مفهومی تشکیل دادند و چندین نمایشگاه جنجال برانگیز برگزار کردند. در همین نمایشگاه‌ها بود که او چیدمان‌های به بند کشیده شده خود را ارائه داد. مسعود عربشاهی هنرمندی بود که بعدها هم بسیاری از نقاشی‌های خود را به بند کشید و دست آخر، در روز بیست و هشتم شهریور 1398 چشم از جهان فرو بست.
.
