ماهنامه فرهنگی، هنری رودکی در اصل ادامه دهنده راه مجلات هنری قبلی مانند موسیقی و موزیک بود که اتخاذ شیوه‌هایی نو در مطالب آن موثر افتاد و رودکی به زودی به عنوان نشریه‌ای فرهنگی – که توجهی ویژه به مسائل و رویدادهای موسیقی دارد – از اعتباری برخوردار شد که بسیاری از نشریه‌های مشابه در طی سال‌ها بدان دست نیافته بودند.
این ماهنامه البته از امکاناتی نیز برخوردار بود. بودجه‌ای ویژه داشت. می‌توانست مقالات و تفسیرها و گفتگوهای خود را به مناسبت اجراهای موسیقی در تالار رودکی تهیه و تنظیم کند و از همین رو طبعا همیشه در جریان تلاش‌های موسیقیایی روز قرار داشته باشد. با این همه، برای ایجاد تعادل میان هنرهای ملی و بین المللی، ماهنامه، تنها به برنامه‌های تالار رودکی اکتفا نمی‌کرد و برنامه‌های موسیقی و هنرهای ملی دیگر سازمان‌های تولید و پخش‌کننده چون رادیو و تلویزیون، کانون پرورش کودکان و نوجوانان، و مرکز حفظ و اشاعه موسیقی را نیز موضوع بحث‌ها و تفسیرهای خود قرار می‌داد.
این نکته را نیز باید در اینجا آورد که ماهنامه رودکی، وابسته به سازمانی دولتی(تالار رودکی – وزارت فرهنگ و هنر) بود و با آن‌که در سال‌های پیش از انقلاب نشریات وابسته به دولت از اعتماد مردم – و به ویژه روشنفکران – برخوردار نمی‌شدند، این ماهنامه، و فصلنامه دیگری که از طرف وزارت فرهنگ و هنر به نام فرهنگ و زندگی منتشر می‌شد، استثنایی بر اصل و مورد توجه فراوان جامعه روشنفکران آن روز بود. در واقع، هیچ شاعر و نویسنده‌ای – حتی در اوج شهرت – از انتشار آفریده‌های خود در آن پرهیز نمی‌کرد و حتی گاه بر آن اصرار می‌ورزید.
به مرور مطالب مجله علاوه بر موسیقی، جایگاهی آزاد و سالم برای عرضه نوآوری‌های دیگر در عرصه‌های دیگر شده بود. در رودکی نیز نوشته‌ها و شعرهای بسیاری از نام‌آوران فرهنگی و هنری آن روز انتشار می‌یافت. از آن جمله احمد شاملو، نادر نادرپور، مهشید امیرشاهی، هوشنگ گلشیری، منوچهر شیبانی، داریوش آشوری، جلال ستاری، جمشید ارجمند، و جواد مجابی.
ناگفته نماند که صفحه‌آرایی‌ها و طرح جلدهای مرتضی ممیز، بخش بزرگی از جاذبه‌های دیداری رودکی را می‌ساخت.
