شی ژینینگ، فرزند یکی از افسران ارتش آزادی‌بخش خلق، در سال ۱۹۶۹ در چین به دنیا آمد. در مجموعه نقاشی‌های رنگ روغنی که از آغاز قرن جدید، تولید کرده، تصویر ایده‌آلی از مائوی خوشحال در کنار ستاره‌های هالیوود، هنرمندان و چهره‌های سیاسی را نشان می‌دهد. این نقاشی‌ها نسئله واپس‌گرایی را منتقل نمی‌کنند، بلکه راوی تخیل و یا به قول خود شی ژینینگ، داستان‌های آرمان‌شهری (Utopian Stories) هستند. شی ژینینگ کار خود را به عنوان یک هنرمند با کارگردانان سینما مقایسه می‌کند.
وی معمولا از عکس‌های روزنامه برای زمینه کار خود استفاده کرده و برای حفظ کیفیت و فرم تصاویر، با استفاده از حرکات نرم قلم‌مو و رنگ‌های خاکستری، نور صحنه را متناسب با مضمون مد نظر می‌سازد. او با به‌کارگیری عکس‌های مشهور، همواره در روایت تاریخ دست برده و اشیا یا افرادی را وارد تصویر می‌کند که در نسخه اصلی وجود ندارند. آثار شی همچون عکس‌های تاریخی بازسازی شده‌اند و هنرمند عامدانه اثرات نقاشی را در این تابلوها کم‌رنگ کرده است و اغلب تصاویری همچون عکس‌های خبری روزنامه ایجاد می‌کند.
شی ژینینگ تحت تاثیر رئالیسم اجتماعی است و بوم‌های نقاشی شی جهان را به همان شکلی که می‌شناسیم نشان می‌دهند
مرزبندی تخیل و واقعیت در این آثار، درک ما را از حجمه تصاویر در دسترس، واقعیت و تاریخ به چالش می‌کشد.
شی ژینینگ تحت تاثیر رئالیسم اجتماعی است. بوم‌های نقاشی شی جهان را به همان شکلی که می‌شناسیم نشان می‌دهند، با اندک تغییرات نامحسوسی که سویه انتقادی نگاه هنرمند به تاثیرات طولانی مدت و عمیق سیاست‌های متعارض کشورها در سطح بین‌المللی و همچنین وضع موجود است؛ در نگاه اول، کنفرانس یالتا با همان رنگ آشنای روزنامه‌های دهه ۴۰ میلادی به تصویر درآمده، اما با نگاه دوم توجهمان به نکته‌ای جلب می‌شود که ساخته دست شی ژینینگ است؛ در میان چرچیل و فرانکلین روزولت که به گرمی مشغول صحبت با شخص اول سلطنت هستند، مائو نیز جای گرفته است.
ژینینگ می‌گوید: «کار من صحنه‌پردازی اتفاقات کاملا ناسازگار است. برای مثال بازدید مائو از نمایشگاه دوشان در چین – که هرگز اتفاق نیفتاده است- یا قرار دادن پیکره‌ای از ریچارد سرا در میدان تیانانمن به سمت پرتره معروفی از مائو در ورودی شهر ممنوعه، یا ترتیب دادن ملاقاتی میان پیکره مائو و مجمسمه آزادی نیویورک. […] مائو تسه تونگ به عنوان یک فرد حقیقی برای من جذابیتی ندارد. مائو در این دوران هنوز هم چهره شاخصی برای چین است. مائو چهره‌ای همواره زنده است. او کودکی من و تمام زندگی والدینم را شکل داده است. من او را در زمینه واقعیت‌های دهه ۶۰ یا ۷۰ میلادی نشان نمی‌دهم، مائو در آثار من یک خاطره تصویری است.»
#بام_نقاشی
دبیر: یاسمن شاپوری
تصاویر:
برای خرید نسخه کاغذی پشت بام به این لینک مراجعه کنید.
برای ورود به صفحه پینترستِ پشت بام به این لینک مراجعه کنید.
شرکت نگاه روشن پارس حامی پشت‌بام
