دشواری همواره
به بهانه نمایشگاه نقاشی‌های علی صادقی در گالری ا‌ُ
فاجعه همواره فاجعه است حتی آن هنگام که می‌پنداریم زخم ناشی از آن التیام یافته است. علی صادقی همچنان همین تعلیق میان رنج و التیام را به تصویر می‌کشد؛ گویی برای وی همه آن‌چه بودن در جهان را معنا می‌کند همین تعلیق بی‌پایان است. صادقی بر این باور است که تصویر نهایی حاصل چیرگی نسبی نقاشی بر نقاش، پس از شکست‌های مداوم است. برای وی هیچ تصویری تمام‌شده نیست و زندگی در هر اثر می‌تواند تا ابد ادامه یابد. چنین است که انگار آثار او، با تمام پرکاری، هرگز پایان نمی‌گیرند؛ پیکرهایی که ناقص مانده‌اند و فضایی که میان بازنمایی و انتزاع وامانده است.
نقاشی‌های علی صادقی، چنان که برخی منتقدان هم اشاره کرده‌اند، به اکسپرسیونیسم انتزاعی نزدیکند، اما از تن دادن به سبک و سیاق مشخص سر باز می‌زنند زیرا گرفتار دشواری دیگری هستند؛ دشواری میان نقاشی کشیدن و نکشیدن که، چنان که حافظ روحانی در یادداشتی بر آثار صادقی اشاره کرده، موجب مخدوش شدن تصویر و از بین رفتن وضوح و روشنی از آثار وی می‌شود. گویی نقاش همواره در جدالی بی‌سرانجام با ساختن نقاشی و از بین بردن آن به سر می‌برد.
همان طور که خود نقاش گفته، مدام در برابر تصویر خودساخته و نیمه‌کاره شکست خورده تا کار رسیده به اینجا که هست
ابراز و بیان صریح و جسورانه عواطف و دریافت‌های شخصی در پرده‌ای از ابهام و تاریکی و تداخل رازآمیز فرم‌ها، ویژگی دیگر اغلب آثار علی صادقی است. این امر در مجموعه اخیر وی به صورتی دیگر رخ می‌نماید؛ پیکرهایی که پیشتر در لایه‌های رنگی متعدد پنهان شده بودند، حالا با خطوط خشن محدوش شده‌اند. آنجا که چهره‌ها اندک وضوحی پیدا کرده و حالتی عاطفی و بیانگر پیدا کرده‌اند، با اعوجاج در فرم اجزای صورت مواجه هستیم و گویی باز هم در همان تعلیق میان ساختن و تخریب تصویر قرار داریم. گویی همان طور که خود نقاش گفته، مدام در برابر تصویر خودساخته و نیمه‌کاره شکست خورده تا کار رسیده به اینجا که هست.
جالب این که در این میان یک اثر گویی کامل ناقص و نیمه‌کاره رها شده؛ رنگ زرد زمینه و خطوط رها و پیکرهایی که خام‌دستانه نقاشی شده‌اند، یادآور جریان موسوم به «نقاشی بد» (Bad Painting) است. هر چند که به نظر می‌رسد صادقی در مواردی با دشواری زیاد در تلاش است تا مفاهیم مد نظر خود را اعم از نقصان، عدم کمال، تعلیق، رنج و امثال آن، نشان دهد و شاید همواره در این امر موفق نباشد، اما در هر حال تسلط صادقی بر تکنیک و اجرای بیان‌گرانه و گرایش وی به اکسپرسیونیسم انتزاعی کار خود را می‌کند و بیننده را به تامل و جست‌وجو در اثر وامی‌دارد.
#بام_گردی
دبیر: محمد شمس
نویسنده: زروان روح‌بخشان
تصاویر:
