ژانگ زیائودونگ نقاش برجسته جریان هنر اوانگارد چین
ژانگ زیائودونگ متولد 1958 در كونمینگ چین، نقاش نمادگرا و سوررئالیست و از اعضای برجسته جریان هنر اوانگارد چین است. او برای تحصیل در رشته نقاشی در آكادمی هنرهای زیبای سیچوان به چونگ كینگ رفت. ژانگ قصد داشت به اموزش نقاشی بپردازد، اما مجبور به کار در کارهای ساختمانی و دیگر مشاغل غیرمرتبط شد و این مساله ژانگ را در یک افسردگی عمیق و اعتیاد به الکل فرو برد، تا جایی که در 1984 در بیمارستان بستری شد.
از کشف آلبوم عکس‌های قدیمی خانوادگی تا تجربه بستری در بیمارستان
ژانگ از کشف آلبومی از عکس‌های قدیمی خانواده‌اش، در اواخر دهه 1980 الهام گرفت و مجموعه Bloodlines خود را خلق کرد. نقاشی‌ها چهره بی‌هویت شده اشخاص و توده خلق چین را نشان می‌دهند. فیگورها که غالبا لباس معروف مائو را به تن دارند، با خطوط قرمز خونین بهم متصل شده‌اند که نشان‌دهنده روح جمعی افراد و ارتباط انکار نشدنی آنان است.
«در آن زمان قوی‌ترین منبع الهام من احساساتی بود که در تنهایی بیمارستان تجربه می‌کردم. وقتی روی تخت سفید با ملحفه‌های سفید خوابیده بودم، بیمارانی را می‌دیدم که شبیه ارواح بودند و در بخش‌های مختلف بیمارستان یکدیگر را دلداری می‌دادند. شب هنگام، صدای ناله‌ها از بیمارستان بالا می‌رفت و چند تن از آن اجساد پژمرده به آستان مرگ رانده می‌شدند. این تجربیات احساسات من را به شدت برانگیخت، برخی از آن ارواح بسیار نزدیک به روح تنها و بیچاره من بودند.»
«برای یک هنرمند تنهایی از ضروریات است. »
ژانگ برای خلق سوژه‌های خود از جلوه‌های نور و روشنایی طبیعی و پس‌زمینه‌های تخت استفاده می‌کند؛ در آثار او افراد با حالتی مروارید مانند مثل ظروف چینی تصویر می‌شوند و هیچ احساسی در چهره آن‌ها وجود ندارد. چهره‌ها به تماشاگران و جهانی فراتر خیره شده‌اند اما تصویر سنتی خانواده و فرم‌های نوستالژیک شما نگاه تماشاگر را به خود جذب می‌کند و او را در تناقض با انزجار از نگاه‌های خیره و چهره‌های خالی در خود غرق می‌کند. به نظر می‌رسد مدل‌ها از بروز هر احساسی وحشت داشته و خود واقعی‌شان را زیر ماسک آرایش شده‌ای پنهان کرده‌اند.
بیشتر شخصیت‌ها یونیفرم به تن دارند که نقش آنان را بیان می‌کند: او یک سرباز است؛ او یک دانش‌اموز است؛ او یک هنرمند است غیره. «برای یک هنرمند تنهایی از ضروریات است. وقتی می‌گویم هنرمند نیاز دارد خود را از جامعه جدا کند، منظورم این است که تو باید به دنبال تجربه دوباره احساس تنهایی باشی، تنها از این طریق میتوانی به چیزی دست پیدا کنی که خالصانه از آن خودت باشد.»
#بام_نقاشی
دبیر: یاسمن شاپوری
تصاویر:
