انسانی آمده؛ انسانی رفته
آثار آخرین نمایشگاه مهدی حسینی در گالری هور (مهرماه ۱۳۹۸) نگاهی کم‌حرف و پرمحتوا نسبت به حضور انسان در فضای پیرامونش دارد.
حسینی در آثار اخیرش، دست‌ساخته‌های بشر را به نمایش می‌گذارد که حضور انسانی را، بدون به تصویر کشیدن آن هدف قرار داده و صورت جدیدی از نظم انسان را به نمایش می‌گذارد.
آثار او سرشار از مطالعه دقیق زیبایی‌شناسی نگارگری مکتب هرات ایران در قرن ۹ هجری است، که نظم هندسیِ بخش‌بندی‌شده‌ای را به نمایش می‌گذارد تا مخاطب را به سپید‌خوانی و تجربه طلبیِ ذهنی دعوت کند.
نوشتن درباره آثار مهدی حسینی و پرداختن به همه زوایای آثار وی در این چند خط کوتاه امری محال است، ولی با نگاهی ساده به آخرین آثار او، در می‌یابیم که گویی انسانی آمده و انسانی رفته است. درست شبیه شعرهای “موج نو”ی احمدرضا احمدی، که نمونه‌ای از آن را در زیر می‌خوانید:
از پشت شیشه‌های مه‌آلود با من حرف می‌زدی
صورتت را نمی‌دیدم
به شیشه‌های مه‌آلود نگاه کردم
بخار شیشه‌ها آب شده بود
شفاف بودند، اما تو نبودی
صدای تو را از دور می‌شنیدم
تو در باران راه می‌رفتی
تو تنها در باران زیر یک چتر به انتهای خیابان رفتی
از یک پنجره در باران صدای ویلن‌سل شنیده می‌شد
سرد بود
به خانه آمدم
پشت پنجره تا صبح باران می‌بارید
تصاویر بیشتر:
اخبار هنرهای تجسمی را در پشت بام پیگیری کنید.
برای خرید نسخه کاغذی پشت بام به این لینک مراجعه کنید.
