گالری گردی 18 اسفند

حکایت شاه‌میگوهای منهتن

وودی آلن

دو هفته پیش، اِیب موسکوویتز بر اثر سکته قلبی جان خود را از دست داد و به شکل شاه‌میگو تناسخ یافت.  او را در ساحلی در ایالت مِین صید کردند، به منهتن فرستادند و در آکواریومی در یکی از رستوران‌های دریایی باکلاس آپِر ایست ساید انداختند. توی این آکواریوم چند شاه‌میگوی دیگر هم بود که یکی‌شان او را شناخت. شاخکش

سیخ شد و پرسید: «اِیب تویی؟» 

موسکوویتز که هنوز از تبدیل شدنش به سخت پوست هاج‌وواج بود گفت: «کی

بود؟ کی باهام حرف زد؟» 

شاه‌میگوی دیگر گفت: «منم بابا. مو سیلوِرمن.»

موسکوویتز که صدای همپای قدیمی قمارش را شناخت گفت: «ای داد بیداد

اینجا چه خبره؟» 

مو توضیح داد: «ما دوباره متولد شده‌ایم. این بار دو تا موجود یه کیلویی هستیم.» «شاه‌میگو شدیم؟ بعد از یه عمر زندگی شرافتمندانه حالا باید کارم به اینجا بکشه؟ به آکواریوم توی خیابون سوم؟»

موسیلورمن توضیح داد: «ما که حکمت خدا رو نمی‌دونیم. همین فیل پینچاکِ خودمون. بیچاره آنوریسم مغزی گرفت مُرد. حالا همستر شده. کل روز باید روی به چرخ مسخره بدوه. فکر کن اون همه سال استاد دانشگاه ییل بود. می‌خوام این رو بگم که حالا از اون چرخه خوشش اومده. هی پدال می‌زنه، هی پدال میزنه، به هیچ‌جا هم نمی‌رسه. ولی لبخند از لبش نمی‌افته.»

موسکوویتز اصلاً وضعیت جدید خودش را دوست نداشت. شهروند محترمی مثل او، دندان‌پزشک با وقاری که حقش بود در کالبد عقابی در اوج، به دنیا برگردد یا به آغوش یک خانم جذاب راه یابد که مدام موهایش را نوازش کند، چرا باید با این خفت برگردد و یکی از غذاهای منوی رستوران شود؟ سرنوشت ظالمانه‌ای بود که خوشمزه باشد و اسمش در کنار سیب‌زمینی آب‌پز و دسر وارد غذای ویژه امروز شود. خلاصه، بحثی درباره اسرار هستی، دین و جفاکاری روزگار بین دو شاه‌میگو درگرفت. مثلاً یکی مثل سول دِریزین، همان فلک زده‌ای که در کسب‌وکار غذا می‌شناختند، بعد از مرگ بر اثر سکته مغزی اسب نری شد و کارش این بود که در ازای کلی پاداش مادینه‌های خوشگل و اصیل را باردار کند. موسکوویتز هم دلش به حال خودش می‌سوخت و هم خشمگین بود؛ مدام شناکنان در آکواریوم جابه‌جا می‌شد و نمی‌توانست رضایتمندی بودامسلکانه سیلورمن را قبول کند و بپذیرد که به زودی غذای یک بابایی می‌شود. عدل همان لحظه، بِزنی میداف می‌آید توی رستوران و سر یکی از میزهای نزدیک می‌نشیند. موسکوویتز قبل از آمدن میداف هم عصبانی و پریشان بود، ولی حالا کارد می‌زدی خونش در نمی‌آمد و دمش مثل موتور قایق آب را به هم می‌زد. چشم‌های کوچک سیاهش را به دیوارهای شیشه‌ای چسباند و گفت: «باورم نمی‌شه. این دیوث الان باید تو هلفدونی باشه، سنگ بشکنه، پلاک ماشین درست کنه. بعد اومده راست‌راست تو شهر راه می‌ره و الان هم می‌خواد شام غذای دریایی بخوره!» 

مو اشاره‌ای به انگشترها و دستبندهای خانم ام. کرد و گفت: «الماس‌های معشوق ازلی_ابدی آقا رو نگاه.» 

موسکوویتز دچار رفلاکس اسید معده شد مشکلی، که در زندگی قبلی هم گریبان‌گیرش بود. با لحنی خشمگین گفت: «تقصیر اونه که از اینجا سر درآورده‌ام.» مو سیلورمن گفت: «من رو بگو! من باهاش توی فلوریدا گلف بازی می‌کردم. مرتیکه اگه چشمت بهش نباشه توپ رو با پا جابه‌جا می‌کنه.» 

موسکوویتز به دادوهوار خود ادامه داد: «هر ماه به اظهارنامه ازش می‌گرفتم. می‌دونستم این عدد و رقم‌های بالا امکان نداره واقعی باشن. یه بار که بهش گفتم نکنه داره کلاه ما رو بر می‌داره، یهو کوگلی که داشت می‌خورد پرید تو گلوش. مجبور شدم مانوور هایملیش رو اجرا کنم. آخرش بعد از این همه برووبیا و اِهن‌وتُلُب معلوم شد طرف شیاد بوده و ارزش خالص شرکت من هیچه! خلاصه آخرش تلنگ مغزم در رفت و پس لرزه‌هاش به آزمایشگاه اقیانوس‌شناسی ژاپن هم رسید.»

سیلورمن ناخودآگاه پوست سختش را جست‌وجویی کرد تا قرص زاناکس دربیاورد. گفت:«سر من کلی شیره مالید. اول گفت جا واسه سرمایه‌گذار دیگه نداره. خلاصه از من اصرار و از اون انکار. واسه شام دعوتش کردم و چون از کرپ‌های پنیری رزالی حسابی خوشش اومد، قول داد هر وقت جا خالی شد اول از همه به من خبر بده. روزی که فهمیدم می‌تونه حسابم رو مدیریت کنه، اون قدر ذوق زده شدم که کله همسرم رو از توی عکس عروسی مون بریدم، کله اون رو به جاش چسبوندم. وقتی فهمیدم ورشکسته شده‌ام، خودکشی کردم. از پشت بوم باشگاه گلفمون توی پالم‌بیچ پریدم پایین. البته صفش نیم ساعت معطلی داشت، آخه دوازده نفر جلوم بود.»

در همان لحظه، ناخدای رستوران میداف را به آکواریوم شاه‌میگوها راهنمایی کرد تا این گوش‌بر پاچه‌خار گزینه‌ها را تحلیل کند، ببیند کدامشان لذیذتر است. عدل دست گذاشت روی موسکوویتز و سیلورمن ناخدا لبخندی فرمان بردارانه زد و بعد پیشخدمتی را صدا زد تا این دو شاه‌میگو را از داخل آکواریوم بیرون بیاورد. خون جلوی چشم موسکوویتز را گرفته بود فریاد زد: «دیگه به اینجام رسیده! پس‌انداز کل عمرم رو بالا کشید، حالا هم می‌خواد با سس کره کوفتم کنه! آخه این چه دنیاییه؟» 

موسکوویتز و سیلورمن که خشمشان ابعاد کیهانی داشت آن قدر آکواریوم را این‌ور و آن‌ور تاب دادند که از روی میز افتاد، دیوارهای شیشه‌ای شکست و سیلی روی کاشی‌های شش‌گوش به راه انداخت. همه مردم به این‌طرف سر برگرداندند. خود ناخدا هم وحشت کرده بود و باورش نمی‌شد. دو شاه‌میگوی انتقام‌جو بی‌درنگ رفتند دنبال میداف. لحظه‌ای نشده به میزش رسیدند و سیلورمن مچ پایش را گرفت. موسکوویتز که از دیوانگی‌اش قدرت گرفته بود، از روی زمین جستی زد و با چنگال بزرگ خود محکم دماغ میداف را گرفت. مردک کَلاش سفیدمو از درد جیغ زد و از روی صندلی پرید. سیلورمن هم روی پایش را با دو چنگال محکم گرفته بود. مشتریان ازقضا میداف را که شناختند از تعجب شاخ درآوردند و بنا کردند به تشویق شاه‌میگوها. 

موسکوویتز فریاد زد: «این به خاطر بیوه‌ها و خیریه‌هاست! کاری کردی که بیمارستان هاتیکوا حالا شده پیست اسکیت!»

میداف که نمی‌توانست خود را از چنگ این دو شهروند اقیانوس اطلس آزاد کند، از رستوران به بیرون جست و آخ‌واوخ‌کنان به میان ماشین‌های خیابان دوید. وقتی موسکوویتز تیغه دماغش را محکم‌تر گرفت و سیلورمن هم کفشش را پاره کرد، کلاهبردار چرب‌زبان به جرم خود اعتراف کرد و از آن‌ها پوزش خواست.

آخرش کار میداف با کلی ورم و زخم به بیمارستان ناکس هیل کشید. آن دو غذای یاغی، که حالا خشمشان فروکش کرده بود، با تتمه توانشان خود را به زور به آب‌های سرد و عمیق خلیج شیپس‎هِد رساندند و اگر اشتباه نکنم موسکوویتز تا به امروز همان جا با پِتا بِلکین زندگی می‌کند، زنی که در هنگام خرید از بازار فِرِوی با او آشنا شده بود. این زن در زندگی قبلی‌اش هم خیلی شبیه کفشک بود، اما حالا پس از سقوط مرگبار هواپیما واقعاً به شکل کفشک به زندگی برگشته بود.

پیشنهاد کسری کبیری